Column (78): Beestjes

Patricia heeft ‘bezigheden elders’ en daarom is er geen column van haar hand. Helga neemt met plezier de honneurs waar,

Redactie

Biologisch, vegetarisch, veganistisch, superfoods, ik doe er allemaal niet aan. Ik weet dat het zielig is voor de beestjes, ben me bewust van de schade aan het milieu, maar het antwoord blijft nee. Als ik de prijzen zie op de biologische afdeling hoor ik in gedachte mijn bankrekening al gillen. Al hoor ik die wel heel vaak tegenwoordig, ook op andere afdelingen!

Zo is mijn dochter gek op spruiten (ik weet het, apart voor een kind) en broccoli. Aangezien de eerste in de zomer niet te eten zijn, staat nu broccoli met stip op één. Ware het niet dat deze de afgelopen tijd bijna verdubbeld is in prijs. Dus toen wij bij de Hoogvliet liepen voor het avondeten en zij vroeg om broccoli was mijn antwoord simpel: “Dat eten we voorlopig niet meer”.

Uiteraard gevolgd door een koppige afwijzing van dochters kant bij elke andere groente. Na een paar minuten zeuren ging ik overstag. Niet mijn beste opvoed-moment, maar goed, hoe erg is het als jouw kind zeurt om broccoli? Precies! We gingen dus naar huis met drie euro aan broccoli. Verreweg het duurste wat die avond op ons bord zou liggen.

Thuisgekomen heb ik de broccoli gewassen, de roosjes eraf gesneden en gekookt. Hierbij doe ik steevast de steeltjes naar boven. Ik heb namelijk ooit ergens gelezen dat, mochten er per ongeluk wat extra “vlees” meegekookt worden, deze op die manier loslaten. Ikzelf ben alles behalve een fan van broccoli. Maar aangezien ik mijn dochter leer dat ze moet eten wat de pot schaft, is die regel dus ook op mij van toepassing. Ook heb ik altijd geleerd dat je het lekkerste voor het laatst moet bewaren. Niet dat dat een regel is, maar zowel mijn dochter als ik doen het zo.

Dus ik begon de maaltijd bij de broccoli, dochterlief bij het vlees en de aardappelen. Al zou ze die van mij ook best mogen laten liggen. Ik verplicht haar niet om dat op te eten. Alleen de groente moeten op. Tegen de tijd dat ik aan mijn gebakken aardappeltjes begon, prikte mijn dochter net een stukje broccoli aan haar vork. Toevallig keek ik haar kant op en voor ik het wist kwam er een vrij hoge kreet uit mijn keel. Mijn ogen werden groot terwijl mijn dochter mij een beetje verdwaasd zat aan te kijken. Daar, onderaan het Roosje bungelend, hing een dode, gekookte rups. Kijkend naar mijn lege bord werd ik spontaan misselijk. En wellicht overbodig om te vermelden, maar de regel dat de groente op moet, heb ik voor het gemak even aan de kant geschoven. We zaten allebei gelijk “vol”.

Eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat de niet-biologische broccoli dus blijkbaar niet volledig ondergespoten is met God weet wat voor bestrijdingsmiddelen. Die conclusie kan ik nu wel veilig trekken. Maar of ik er heel blij van word, durf ik ook weer niet te beweren. Met lange tanden heeft mijn dochter nog een poging gedaan om wat vlees naar binnen te werken, maar smaken deed het niet meer.

En waar ik normaal nooit eten weggooi, heb ik nu toch echt een uitzondering gemaakt. We hadden nog gemakkelijk een keer ervan kunnen eten, maar zonder gêne heb ik zo, hup, de hele inhoud in de prullenbak gegooid. Onderin de pan zat nog een restje van een tweede rups en mijn maag draaide weer om. Ik wil niet weten wat er met de andere helft gebeurd is. De helft met de oogjes. Ik voel het maagzuur langzaam omhoog komen en trek wit weg. Waarop mijn dochter me aankijkt en zegt; “Oohhh mama, jij hebt ook altijd gelijk hè, wij eten voorlopig geen broccoli meer!”

Reageren? ... Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗