column nr: 8
In deze column wil ik jullie kennis laten maken met een bijzondere inwoner uit Maassluis …alhoewel… kan ik hem officieel wel een inwoner noemen als hij al 11 jaar dak- en thuisloos is? Ik wil hem in het zonnetje zetten. Waarom ik hem bijzonder vind?… Lees maar mee.
Beau van Erven Dorens heeft met zijn documentaire “Het Rotterdam project” de situatie rondom dak- en thuislozen meer zichtbaar gemaakt. Door deze documentaire hebben 1,2 miljoen mensen kunnen zien waardoor mensen in deze situatie zijn beland en hoe ze stap voor stap hun plek in de maatschappij weer probeerde in te nemen. Met een bedrag van 10.000 euro en de juiste hulp kregen zij de kans om hun leven weer op de rit te krijgen. Een droom voor velen. Het ontdekken van de mens achter het label zwerver of dakloze maakt indruk. Zo deelde Beau met Nederland: “Ik kwam soms met tranen in mijn ogen thuis na een draaidag en was constant bezorgd. Ik kon er vaak niet van slapen”,
Dakloos worden lijkt misschien een ver-van-je-bed-show, maar niets is minder waar. “Het kan iedereen overkomen”, zo vertelt onze burger uit Maassluis. Als je onze Maassluise vriend tegenkomt zal je niet aan hem zien dat hij dakloos is. Het algemene beeld van een dakloze blijkt samen te gaan met drank en drugs of het idee dat je met een lange baard vervuild langs de straat zit met een stuk karton ervoor waarop staat “ik ben dakloos”.
Ik wil hem in het zonnetje zetten omdat ik al lange tijd zijn strijd zie om de aansluiting weer te maken met de maatschappij. Het is hem nog niet gelukt maar hij geeft niet op. De wil is er en het is dat lichtpuntje waar hij in blijft geloven wat maakt dat hij nog in ons midden is. Ieder mens speelt op aarde verschillende rollen. Op welke wijze we deze rol invullen maakt ons uniek en bijzonder. Je bent o.a. altijd een kind van iemand, een broer, zus vriend of vriendin.
Als ik naar zijn moeder luister omschrijft ze hem als iemand met een groot hart: “Hij staat altijd klaar voor iedereen en als hij wat geld heeft dan deelt hij het ook met anderen” al zijn nichtjes en neefjes zijn dol op hem. Ik vraag me af of de vele instanties die met hem te maken hebben hier ook van op de hoogte zijn.
Om het verhaal achter iemand te ontdekken is het belangrijk om te luisteren, aansluiting te maken en je te verbinden met de mens achter de woorden. Hierdoor wordt het duidelijk wat er in iemand omgaat en waar hij tegen aan loopt. Wanneer hij het Buurtcentrum binnenwandelt voor een bakkie koffie en z’n hart lucht, dan borrelt de hulpvraag vanzelf naar boven. Ik hoor hem soms zeggen: “Ik heb het gevoel uitgekotst te worden door de maatschappij, de stappen zijn te groot die ik moet maken om weer aan te sluiten.”
Hij ervaart een ontmoedigend beleid, “Meneer doet er weinig aan”, hoort hij met regelmaat. “Het wordt mij zo moeilijk gemaakt,” vertelt hij, “om iets te regelen moet ik naar een andere plaats buiten Maassluis. Dat is niet te doen.” De faalmomenten lijken op deze manier op te stapelen en de succeservaringen worden schaarser.
Vroeger werkte hij als zzp-er in de steigerbouw. De laatste opdrachtgever stelde na verrichte arbeid de uitbetaling uit. Hierdoor kwam hij in financiële problemen. “Vele situaties leken tezamen te komen, het kwam als een golf over me heen. misschien herkennen anderen dat ook wel …“
Zo kwam hij in een bureaucratie terecht met vele protocollen waardoor hij de bomen door het bos niet meer zag. Zijn rugzak lijkt hem zijn hele leven te achtervolgen. “Ik heb dingen niet goed gedaan in mijn leven en wil graag de kans krijgen om dat te herstellen, maar dat lijkt niet mogelijk te zijn”, aldus onze vriend. Hij wordt met regelmaat verwezen naar zijn rugzak. Als ik aan hem de bekende vraag stel hoe hij aan eten komt dan zegt hij: “Weet je wel hoeveel eten er weg wordt gegooid?”
Hij heeft het gevoel dat mensen hem als een nietsnut zien, iemand die niets bereikt heeft. Het is maar de vraag hoe wij hierin zouden staan als het ons zou overkomen. Zien wij na 11 jaar nog wel dat lichtpuntje en staan we telkens weer op als we vallen?
Wat zijn gezondheid betreft: Door de kou, slechte voeding en stress merkt hij dat zijn imuunsysteem achteruit gaat, dat hij moeilijk wakker wordt, de moeheid toeslaat en wondjes steeds langzamer genezen. Het zijn voor hem zorgelijke signalen waarbij hij geen gezondheidszorg kan raadplegen.
“Ik weet niet meer hoe het is om thuis te komen, de deur achter mij dicht te doen en de kachel aan te zetten. Als dat moment toch gaat komen in mijn leven dan realiseer ik me hoe angstig ik word van het idee om dat weer kwijt te kunnen raken. Iets behouden is moeilijker dan kwijtraken.”
Ondanks alles tovert hij nog een brede smile op zijn gezicht. Als hij zich wat beter voelt laat hij zien dat hij kan werken als een paard. Welk klusje hem ook aangeboden wordt, hij volbrengt het met volle overgave. Bijvoorbeeld zwerfafval opruimen, hij is van de partij. Ook nachts gaat hij op pad met de prikker om Maassluis weer wat schoner te maken. Onzichtbaar voor velen maar naar mijn mening een waardevolle burger.
Het is zoals Beau zo mooi omschreef: “Als je de mensen leert kennen en snapt dat ze zijn wie ze zijn dan ga je van hen houden.” Het moet ons als samenleving toch lukken om iedereen een dak boven z’n hoofd te bieden?
Editor's Rating
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
22 Reacties
ik kreeg een zeer waardevolle bijdrage van een vriendin die ik nog graag wilde plaatsen
Een triest, maar helaas erg herkenbaar verhaal.
En het kan zo makkelijk anders!!!
Zelf werk ik regelmatig met gezinnen waarbij een huisuitzetting dreigt of die al op straat staan en via een plaats in een noodwoning en begeleiding/coaching de kans krijgen om hun leven weer op te pakken.
Dit leidt altijd tot een nieuwe start als er begeleiding wordt geboden onder het motto ‘zo kort als mogelijk, zo lang als nodig’. Dus begeleiding op maat die aansluit bij de mogelijkheden en kwaliteiten van de hulpvrager.
Met deze ondersteuning lukt het altijd goed om weer een nieuw stabiel bestaan op te bouwen en te richten op de toekomst. Contact houden met het gezin in de vorm van nazorg is daarbij ook heel belangrijk. Het is een kleine moeite, wat weinig tijd kost, en wat erg plezierig is en ook heel preventief is!! (niet nog een keer dezelfde fout maken, of dan snel aan de bel trekken voor ondersteuning).
Helaas is er voor alleenstaanden veel minder hulpaanbod dan voor gezinnen. Hierdoor komt het dat mensen zo lang dakloos blijven. Zij kunnen simpelweg de stap niet maken terug naar de maatschappij. Hebben iemand nodig die de weg kent in het regeltjes-land en die niet opgeeft en samen blijft doorzetten tot de doelen bereikt zijn en de situatie stabiel is.
Ook met hulp is dit een zware weg. Maar het lukt altijd. Tenminste dat is mijn ervaring na 18 jaar. Belangrijk is er wel de tijd ervoor te krijgen die nodig is. Deze ingewikkelde processen zijn niet in te korten of af te raffelen. Als iemand het niet op eigen kracht doet (met ondersteuning), dan is er geen werkelijke verandering van binnenuit en dan is de kans groot dat het bouwwerk meer door de hulpverleners wordt gemaakt dan door de mens zelf en in stort als de maker zich terugtrekt.
Met de juiste ondersteuning kunnen mensen op kortere termijn weer hun plek in de maatschappij vinden en weer werken en bijdragen aan de maatschappij. Dat is iets dat iedereen graag wil.
Zo’n coachingstraject levert zo veel op! En is ook nog eens van meerwaarde voor de samenleving: geen dakloze-uitkering meer nodig, geen vele mislukte trajecten van ‘hulpverlening’ meer (die vaak mislukken omdat ze veel te kort de tijd krijgen of geen integrale ondersteuning bieden). En wat te denken van de mentaliteitsverandering van zowel de mensen die het betreft als de vele instanties de ’stuklopen’ in ‘hulpverlenings’processen. Er ontstaat een gezondere samenleving, een gezondere mentale atmosfeer. Ook minder onvrede waarop politieke partijen weer inspelen en het uiteindelijk alleen maar van kwaad tot erger wordt.
Heel veel succes voor jullie Maassluise vriend!! Het komt vast goed! Ik hoop dat hij de juiste begeleider krijgt die op alle levensgebieden die hij wil kan meedenken en meehelpen en samen met hem niet opgeeft tot het doel bereikt is!! Een hele goede toekomst!!
Betrokkenheid is goed, als dit leidt tot een stappenplan waar de man mee op weg kan worden geholpen. Al eens gedacht aan bijvoorbeeld de Rotary, daar zitten mensen met kennis en doen graag iets van betekenis, en wat te denken van hun netwerk!
anke dank voor je aanvulling!
Kunnen we als inwoners van Maassluis niks voor hem doen? Al kan hij maar een keer bij mensen aan tafel aanschuiven ofzo? Belachelijk dat iemand zo lang dakloos moet zijn, dit verdient niemand!
het is een idee om binnenkort iets te organiseren voor degene die hier iets in willen betekenen. de gekozen data zal ik onder de column plaatsen
Stuur svo een bericht naar de redactie dan werkt het