column nr: 8
In deze column wil ik jullie kennis laten maken met een bijzondere inwoner uit Maassluis …alhoewel… kan ik hem officieel wel een inwoner noemen als hij al 11 jaar dak- en thuisloos is? Ik wil hem in het zonnetje zetten. Waarom ik hem bijzonder vind?… Lees maar mee.
Beau van Erven Dorens heeft met zijn documentaire “Het Rotterdam project” de situatie rondom dak- en thuislozen meer zichtbaar gemaakt. Door deze documentaire hebben 1,2 miljoen mensen kunnen zien waardoor mensen in deze situatie zijn beland en hoe ze stap voor stap hun plek in de maatschappij weer probeerde in te nemen. Met een bedrag van 10.000 euro en de juiste hulp kregen zij de kans om hun leven weer op de rit te krijgen. Een droom voor velen. Het ontdekken van de mens achter het label zwerver of dakloze maakt indruk. Zo deelde Beau met Nederland: “Ik kwam soms met tranen in mijn ogen thuis na een draaidag en was constant bezorgd. Ik kon er vaak niet van slapen”,
Dakloos worden lijkt misschien een ver-van-je-bed-show, maar niets is minder waar. “Het kan iedereen overkomen”, zo vertelt onze burger uit Maassluis. Als je onze Maassluise vriend tegenkomt zal je niet aan hem zien dat hij dakloos is. Het algemene beeld van een dakloze blijkt samen te gaan met drank en drugs of het idee dat je met een lange baard vervuild langs de straat zit met een stuk karton ervoor waarop staat “ik ben dakloos”.
Ik wil hem in het zonnetje zetten omdat ik al lange tijd zijn strijd zie om de aansluiting weer te maken met de maatschappij. Het is hem nog niet gelukt maar hij geeft niet op. De wil is er en het is dat lichtpuntje waar hij in blijft geloven wat maakt dat hij nog in ons midden is. Ieder mens speelt op aarde verschillende rollen. Op welke wijze we deze rol invullen maakt ons uniek en bijzonder. Je bent o.a. altijd een kind van iemand, een broer, zus vriend of vriendin.
Als ik naar zijn moeder luister omschrijft ze hem als iemand met een groot hart: “Hij staat altijd klaar voor iedereen en als hij wat geld heeft dan deelt hij het ook met anderen” al zijn nichtjes en neefjes zijn dol op hem. Ik vraag me af of de vele instanties die met hem te maken hebben hier ook van op de hoogte zijn.
Om het verhaal achter iemand te ontdekken is het belangrijk om te luisteren, aansluiting te maken en je te verbinden met de mens achter de woorden. Hierdoor wordt het duidelijk wat er in iemand omgaat en waar hij tegen aan loopt. Wanneer hij het Buurtcentrum binnenwandelt voor een bakkie koffie en z’n hart lucht, dan borrelt de hulpvraag vanzelf naar boven. Ik hoor hem soms zeggen: “Ik heb het gevoel uitgekotst te worden door de maatschappij, de stappen zijn te groot die ik moet maken om weer aan te sluiten.”
Hij ervaart een ontmoedigend beleid, “Meneer doet er weinig aan”, hoort hij met regelmaat. “Het wordt mij zo moeilijk gemaakt,” vertelt hij, “om iets te regelen moet ik naar een andere plaats buiten Maassluis. Dat is niet te doen.” De faalmomenten lijken op deze manier op te stapelen en de succeservaringen worden schaarser.
Vroeger werkte hij als zzp-er in de steigerbouw. De laatste opdrachtgever stelde na verrichte arbeid de uitbetaling uit. Hierdoor kwam hij in financiële problemen. “Vele situaties leken tezamen te komen, het kwam als een golf over me heen. misschien herkennen anderen dat ook wel …“
Zo kwam hij in een bureaucratie terecht met vele protocollen waardoor hij de bomen door het bos niet meer zag. Zijn rugzak lijkt hem zijn hele leven te achtervolgen. “Ik heb dingen niet goed gedaan in mijn leven en wil graag de kans krijgen om dat te herstellen, maar dat lijkt niet mogelijk te zijn”, aldus onze vriend. Hij wordt met regelmaat verwezen naar zijn rugzak. Als ik aan hem de bekende vraag stel hoe hij aan eten komt dan zegt hij: “Weet je wel hoeveel eten er weg wordt gegooid?”
Hij heeft het gevoel dat mensen hem als een nietsnut zien, iemand die niets bereikt heeft. Het is maar de vraag hoe wij hierin zouden staan als het ons zou overkomen. Zien wij na 11 jaar nog wel dat lichtpuntje en staan we telkens weer op als we vallen?
Wat zijn gezondheid betreft: Door de kou, slechte voeding en stress merkt hij dat zijn imuunsysteem achteruit gaat, dat hij moeilijk wakker wordt, de moeheid toeslaat en wondjes steeds langzamer genezen. Het zijn voor hem zorgelijke signalen waarbij hij geen gezondheidszorg kan raadplegen.
“Ik weet niet meer hoe het is om thuis te komen, de deur achter mij dicht te doen en de kachel aan te zetten. Als dat moment toch gaat komen in mijn leven dan realiseer ik me hoe angstig ik word van het idee om dat weer kwijt te kunnen raken. Iets behouden is moeilijker dan kwijtraken.”
Ondanks alles tovert hij nog een brede smile op zijn gezicht. Als hij zich wat beter voelt laat hij zien dat hij kan werken als een paard. Welk klusje hem ook aangeboden wordt, hij volbrengt het met volle overgave. Bijvoorbeeld zwerfafval opruimen, hij is van de partij. Ook nachts gaat hij op pad met de prikker om Maassluis weer wat schoner te maken. Onzichtbaar voor velen maar naar mijn mening een waardevolle burger.
Het is zoals Beau zo mooi omschreef: “Als je de mensen leert kennen en snapt dat ze zijn wie ze zijn dan ga je van hen houden.” Het moet ons als samenleving toch lukken om iedereen een dak boven z’n hoofd te bieden?
Editor's Rating
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
22 Reacties
Dank je wel Patricia, Ik zit het met tranen te lezen.
Ik zie hem aftakelen en zijn bang dat hij ineens uit het leven stapt omdat hij jaren lang van kastje naar de muur gestuurd wordt. Beloftes die nooit nagekomen worden wordt je gewoon geestelijk en lichamelijk moe van.
Ik hoop zo dat hij nu eens gehoord wordt en eindelijk een eigen warme plek krijgt en wij ons geen zorgen meer moeten maken.
Lieve groet, Zus
lieve zus van…. ja deze situatie is zo heftig ,ook voor jullie!! we gaan met elkaar onze uiterste best doen voor het feit dat het beleid aangepast moet worden zodat dit soort situaties preventief voorkomen gaan worden!! en ja,,,,, 11 jaar is te lang, in dit geval kunne we ook met jouw reactie erbij onder de aandacht brengen dat hij niet meer moet wachten tot het hopelijk nieuwe beleid er komt. Na 11 jaar is elke dag teveel en moet hier ook naar mijn mening gelijk dringende actie op genomen worden. wat ik zo bijzonder aan je broer vind is zijn strijdkracht en zijn diepgewortelde optimisme. dank voor je reactie, ik ga hem plaatsen op de andere sites waar deze column staat . veel sterkte jullie als familie en ik hoop dat we elkaar eens kunnen ontmoeten
Mogelijk wordt er voor hem en hen welke in een gelijkend/eender ‘zinkend’ schuitje situatie verkeren, vanuit de Gemeente een ‘reddingsboei’ toegeworpen, om uiteindelijk niet te zullen verzuipen, in de (voor velen) wilde Maatschappelijke, bureaucratische, voor mensen als hij, bemoeilijkende, Gemeentelijke/Politieke regeltjes en wetjes wateren…..tenslotte heeft deze mijnheer al veel te lang moeten watertrappelen om het hoofd boven water te houden….HEEL TRIEST.
Ik mis een crisis opvang (met een op de persoon gerichtte begeleiding) Maassluis voor deze mensen Gemeentelijke Politiek Maassluis.
De selfies op sociale Media, bij dure appartementencomplexen en woonwijken binnen ONZE Gemeente hebben we inmiddels wel gezien van jullie, die waren leuk.
Het zou jullie ‘meer’ sieren en leuker (mijninziens) deze van jullie te zien bij een NOODZAKELIJKE crisis opvang complex, voor diegenen.
Voormaligpolitiebureau@maassluis.eenoptiemisschien?
Inderdaad een college dat veel aan selfiebevrediging doet, slaat de plank mis. Laten ze maar eens stoppen met lullen en meer gaan poetsen. Het woord ‘sociaal” staat op dit punt in het verdomhoekje.
Precies “Medemens”
Dit is duidelijk een geval van zorg verlening die niet op maat wordt geleverd. Volgens mij kan onze Maassluise vriend best worden geholpen. Alleen zal er gekeken moeten worden wat hij nu specifiek nodig heeft om hem te helpen deze situatie te ontstijgen. Ieder individueel geval verdient een individuele aanpak. Een ieder is gelijkWAARDIG niet gelijk.
Met eenheidsprotocollen alleen redden we het niet. Vaak werken standaard zorg protocollen niet. Gewoon omdat niet iedereen gelijk is. De vraag stellen aan de man wat deze man nu specifiek nodig heeft om zijn situatie te ontstijgen wordt helaas vaak niet gesteld. Bij echt helpen hoort echt inleven in iemand anders zijn situatie. Dat stelt hele andere eisen aan competenties van medewerkers/ambtenaren bij bijvoorbeeld de gemeente. Andere kwaliteiten als die er nu aan gesteld worden ben ik bang. Coach kwaliteiten i,p.v, bijvoorbeeld controleurs of boekhoud kwaliteiten. Misschien een interessante uitdaging voor de burgemeester om hier eens over na te denken. En begrijp mij goed (bindende) afspraken met de zorg ontvangende moeten natuurlijk ook gemaakt worden en zoveel mogelijk nageleefd. Ook door de zorg ontvangende partij.
Als Hij Weer Aansluiting Krijgt,
Gaat Springen, Swingen , Zingen.
Dan Heeft Hij Dat Te Danken,
Aan Patricia van Lingen!
Wat erg Patricia en triest ook ik leef met jullie mee. En wat fijn dat jij dit openbaar maakt ..Gemeenteraad wordt wakker en geef deze man Hulp.
Het is gewoon om te huilen dat de gemeente zich hardnekkig aan hun totaal niet op individuele problematiek gerichte beleid blijft houden terwijl al in meerdere gevallen is bewezen dat individuele zorg noodzakelijk is om deze personen uit hun viceuze cirkel te halen .
De gemeente heeft gewoon oogkleppen op en zien niet in dat hun beleid bij een deel van de mensen niet aanslaat .je kan niet van mensen die jaren en jaren alleen op straat hebben gewoond en daardoor een rugzak met psychische problemen hebben, verwachten dat ze met 4 man op een kamer gaan liggen daar zijn sommige al veel te lang op zichzelf aangewezen ,daar is individuele gerichte hulp voor nodig en niet een beleid waar niet word mee gedacht met de zorg die een bepaald persoon nodig heeft!!
Ik vind dat de gemeente gewoon verplicht is, en geld genoeg van de overheid krijgt, om deze persoon de hulp en zorg te bieden die hij verdient en nodig heeft ,en daarbij rekening houd met zijn individuele problematiek .
Ze moeten eens de mens boven hun beleid stellen ,ook als het daarvoor nodig is om je niet aan het gestelde beleid te houden. Iedereen verdient een kans!!
Mvg de medemens!
beste medemens, dank voor je reactie wat je hier neerzet slaat de spijker op zijn kop. hier liggen ook naar mijn inziens de kansen voor verbetering,individuele zorg is noodzakelijk ja om uit die vicieuze cirkel te kunnen komen. wat jij schetst over de ervaring mbt het behoren te slapen met meerdere mensen op een zaal hoor ik sommige ook zeggen. en als dat kwa tekorten aan plekken niet anders zou kunnen dan zou daar misschien intensere begeleiding bij nodig zijn. het is een hulpvraag. ik zie aan de reacties dat het veel los maakt bij de mensen , ze zich betrokken voelen en hier iets aan willen bijdragen. Een mooie kans om dit te faciliteren en kijken wat me met elkaar hier in kunnen betekenen.
Erg. Maar ook vreemd… dat in zo,n klein stadje dit mogelijk is. Dat er niet iemand zich iets van deze persoon zich aantrekt kan ik me niet voorstellen. Tuurlijk; ik heb makkelijk praten,flatje, aow/pensioentje, en klein autootje. Maar deze persoon zou toch zomaar in aanmerking kunnen komen voor hulp?? Of is het dan toch dat de persoon zelf hulp niet aanneemt om diverse redenen? Om nu de Gemente weer direct van allerlei zaken te betichten gaat me te ver zonder dat je de juiste achtergrond van dit verhaal kent, denk ik. t,Houd me bezig, dat heb je met je verhaaltje wel bereikt, Patricia.
dank voor je bijdrage ton, het is ook zeker dat hij gezien wordt en er vele organisaties bij betrokken zijn, dat verteld hij ook. en zoals ik hieronder schreef is het soms goed om een bepaald opgezet beleid te herzien, en misschien in samenwerking met elkaar kijken waar nou de kink in de kabel zit en wat de mogelijkheden zijn om toch datgene te bereiken wat iedereen wil. want niemand is erbij gebaat om iemand 11 jaar lang buiten te laten slapen. dat geloof ik echt niet . het is misschien het automatisch volgen van protocollen wat het doorbreken van een patroon in de weg zit. het is een onderzoek waard denk ik.
Dan nog Patricia, ik hoop toch dat er iemand uit de Gemeenteraad mee gelezen heeft met je artikeltje. Dan wordt het natuurlijk wel heel hoog tijd dat er mensen gaan wakker worden!! In elk geval; goed dat je er een column aan hebt gewijdt.
De gemeente gooit veel liever miljoenen over de balk aan metro’s die niet rijden, een nieuwe politiepost, waardeloze reorganisaties enz, want daar worden ze zelf beter van. (hun bankrekening bedoel ik dan). Dat soort voordeeltjes heb je niet als je een dakloze probeert te helpen.
Wat erg dat dat gebeurt en dat er niks aan gedaan wordt . Ik hoop dat er snel een oplossing komt voor deze man en dat hij daar goed in ondersteund wordt de eerste jaren en dat hij zn eigen deur van zn huisje mag openmaken .
ja ik hoop ook voor hem en alle andere dat dat gaat gebeuren, ik wil hier graag toevoegen dat ik weet dat er velen betrokken zijn bij deze situaties en er zeker weten aan gewerkt wordt , de vraag zou kunnen is welke weg bewandelen we met elkaar en wat is er nodig om datgene te bereiken wat blijkbaar nog niet lukt , of anders gezegd wat beter kan.