Column (8): Een lesje in geduld

Column nr: 8

Daar sta ik dan vertwijfeld met een stronkje broccoli en reepjes komkommerschil in mijn hand. Normaal gesproken zou ik naar de caviakooi gelopen zijn, waar het beestje dan al luid piepend stond te wachten op de lekkernij. De cavia herkende ook het geluid van het komkommer raspen, best grappig.
Maar nu weet ik me dus geen raad met m’n schillen, want de cavia is niet meer.

Het was een bijzonder beestje. Niet dat cavia’s op zich zulke bijzondere diertjes zijn, ze zijn ook niet echt bijster intelligent. Maar vooral bijzonder omdat ze zolang heeft geleefd.
Zelf heb ik een dubieuze reputatie voor wat betreft cavia verzorging. Op onze trouwdag heeft mijn familie haar zorgen uitgesproken of ik wel beter voor mijn man kon zorgen dan voor mijn cavia’s. Ondanks mijn goedbedoelde inzet werden die niet echt oud……

Maar dit beestje is bijna 9 jaar geworden. En de laatste jaren vervulde ze in ons gezin de rol van leermeester. Want ze leerde ons om geduld te hebben en zorg te blijven dragen voor een diertje waar je misschien al lang een beetje op uitgekeken bent.
Want ik weet niet hoe het bij u in het gezin gaat, maar wanneer je kinderen een jaartje of 4 zijn is een cavia natuurlijk helemaal fantastisch, maar richting de pubertijd is de interesse toch wel een beetje afgezwakt!

Zo ging het in ieder geval bij ons.
Ieder jaar in de vakantie, wanneer de cavia uit logeren ging, kregen de verzorgers de nadrukkelijke boodschap: ‘Wanneer ze doodgaat moet je geen nieuwe kopen hoor!’
Maar vele vakanties ging de cavia toch weer naar het logeeradres, tot we op een gegeven moment de conclusie trokken dat het beestje ons toch een belangrijke les aan het leren was.
Een lesje geduld met een ouder wordend diertje waar je gewoon goed voor moet blijven zorgen

Nu ligt ze in een doosje onder de appelboom. Misschien kan ik er nog wat bloembolletjes bij planten. Zodat we ieder jaar nog even kunnen terugdenken aan het lesje geduld van onze cavia.