column nr 9

Verkeerd verbonden? (n.a.v. de Column Verkeerd Verbonden, van Paula Korpershoek, d.d. 30 december 2018)

Ik snap helemaal niets van die column. Er is ook een programma op de tv met Sophie Hilbrand: Liefde is….. Daar snap ik ook al niets van. Met verbazing kijk ik en luister ik er naar. Waar gáát het over?

Het zal wel een missing link zijn of zo!

Jerry en ik zijn inmiddels bijna 40 jaar samen en getrouwd. Ik ben voor de tweede keer getrouwd en heb twee kinderen. Wij hadden toen we gingen samenwonen van het begin af aan wel het idee om ooit te trouwen. Als het allemaal zou lukken en zo… Ik was niet voor niets gescheiden en er moesten nog wat traumaatjes weggewerkt worden. Jerry is Canadees en had alleen maar een Canadees geboorte uittreksel.
Op een dag moest ik naar het gemeentehuis en ik vroeg aan Jerry: – Zal ik vragen of dat uittreksel van jou hier in Nederland ook geldig is?
– Ja, zei Jerry.
– Als het dan geldig is, zal ik dan maar gelijk een datum afspreken?
– Ja, dat is goed.

Hoe romantisch wil je het hebben?

Jerry heeft mij en de kinderen altijd gestimuleerd. Daardoor kon ik gaan werken en studeren. Na eerst wat parttime baantjes ging ik in een verpleeghuis werken en leren voor ziekenverzorgende. Full time, anders kon je die opleiding niet doen. Van de ene opleiding kwam de andere en uiteindelijk heb ik, terwijl ik 32 uur per week werkte, twee HBO opleidingen afgerond. Soms kwam ik als een balletje thuis en dan zei Jerry: – Ik geloof dat ik maar een biertje in schenk. Voor jou een portje?
– Ja, is goed.

Dan was er weer wat gebeurd in het verpleeghuis (in een verpleeghuis gebeurt er altijd wel wat) waar door ik aangeslagen was. Zittend op de bank ging ik helemaal los: – BLAH BLAH BLAH BLAH!
Jerry: – Oh, inmiddels is het half negen, van koken komt nu ook niks meer. We gaan wel buiten de deur eten.
Twee opgroeiende kinderen. Samen met mijn zoon aan de keukentafel huiswerk maken. In de hoop dat hij ook nog eens iets uit zou voeren. In de nachtdiensten scripties schrijven.
’s Avonds vroeg naar bed. De eerste uren studeren! Steevast om half tien kwam Jerry naar boven. Deed het grote licht en de tv aan en zei: – Klaar voor vandaag!

Zo zijn we de jaren door gerommeld.

Een paar jaar geleden was ik ineens heel erg ziek. Ik was tegen een bacterie aan gelopen. Als een dweil met hoge koorts belandde ik in het ziekenhuis. Volgens mij was er een soort van intakegesprek.
En ik antwoordde: – Blah blah blah.
Jerry boog zich voor over en zei: – Zal ik maar antwoorden?
Vol vertrouwen ging bij mij het licht uit! Het zou vast wel goed komen.
Later schoot me die situatie weer te binnen. Ik wist ineens waarom we al die jaren getrouwd waren.
VERTROUWEN. Dat is een sleutelwoord.
Waarom moet je altijd alles beredeneren? Of uitvergroten?

Soms zijn dingen zoals ze zijn.

Een beetje nadenken over je relatie is niet erg. Maar je moet het vooral niet teveel doen. Je loopt dan het gevaar dat je dingen gaat zien die er helemaal niet zijn. En die er ook niet toe doen.
Vertrouwen dat het goed komt.

Ik vind echt niet alles leuk aan Jerry. Maar dan haal ik mijn schouders op en dan denk ik: – Ja, hoor! Het zal wel! Dat zal andersom ook wel zo zijn.
Na heel lang nadenken herinner ik me de laatste ruzie, 7 jaar geleden, tijdens de verhuizing! Het ging over: mag mijn computer zolang in jouw kamer staan?

De kleinkinderen lopen zo zachtjes aan tegen volwassen zijn.
Zij zeggen: – Als wij later oud zijn, willen we net zo worden als jullie.
Dan denk ik: – Nou, zo slecht doen we het nog niet!


 

Marijke Tennant

Marijke Tennant

Marijke Tennant | | Echtgenote, moeder, oma | Gepensioneerd hulpverlener | Bevlogen koorlid [ 2018-2021 ]

3 Reacties

  1. Aad Rieken
    7 januari 2019 at 19:08

    “Marijke Ten(n)ant-woord;

    Verkeerd verbonden,
    door ’n druk verband,
    te weinig gezaaid.

    Verbinding gevonden,
    met volle verstand,
    op tijd goed gedraaid.”

  2. Marijke Tennant
    6 januari 2019 at 11:26

    Ik heb geen oordeel. Het verbaast me alleen dat ik er niets in herken. En ik vraag me af of ik de enige ben die zo “luchthartig” denk en doe.

  3. Marja Gerkema
    6 januari 2019 at 10:40

    Ik vind het juist heel knap als iemand in deze sterk individualiserende, maakbare maatschappij waarin iedereen maar alles schijnt te moeten kunnen en waar alles geweldig dient te zijn, zijn of haar kwetsbaarheid en onzekerheden durft te tonen. Ook al weet diegene dat niet iedereen dat begrijpt of herkent.
    Des te sterker vind ik haar column.