Column: Aandachttrekkers

Elke morgen valt mij een warm welkom ten deel door twee van mijn medebewoners. Hardnekkig negeer ik echter al hun rare capriolen die ze uit de kast halen om mijn aandacht te trekken. Ze laten zich echter niet kennen en blijven mij met hun bolle ogen vol interesse volgen. Pas als ik mijn vaste ochtendritueel heb afgewerkt, kunnen ze op mijn zorg rekenen. Stiekem heb ik schik in het stelletje, al weet ik best dat het hen niet om mijzelf te doen is. Ze slijmen alleen maar zo omdat ze ordinair honger hebben.

Schrik niet, ik heb het niet over mijn kinderen. Ik heb het over onze twee knaloranje goudvissen die in het mini-aquarium in onze woonkamer rondzwemmen. Eigenlijk waren ze niet van óns, maar van onze jongste zoon, die de twee vissen vier jaar geleden voor zijn verjaardag heeft gekregen. Maar omdat hij er na een poosje niet meer naar omkeek, zijn wij zo goed geweest om ze te adopteren. Je kunt ze moeilijk laten verzuipen. Manlief maakt het aquarium regelmatig schoon en ik geef ze op gezette tijden te eten.

Men zegt dan wel van goudvissen dat ze een geheugen als een zeef hebben, maar ik trek dat zwaar in twijfel. Ze weten precies dat dit het moment is waarop ze eten kunnen verwachten en ze weten ook precies waar hen dat wordt toegediend. Elke dag begeven ze zich op dit tijdstip naar het bewuste hoekje en zetten alles op alles om mijn aandacht op zich te vestigen.

Als ik op een artikeltje in de krant stuit dat gaat over een recentelijk door Microsoft gehouden onderzoek naar concentratie, kan ik een lach niet onderdrukken, hoewel de uitkomst eigenlijk om te huilen is. Het blijkt namelijk bergafwaarts te gaan met ons concentratievermogen. De gemiddelde aandachtsspanne van een goudvis blijkt negen seconden, terwijl de aandachtsboog van (in dit geval) Canadezen de afgelopen vijftien jaar is teruggelopen van twaalf naar acht seconden. Als oorzaak van het terugloop van het concentratievermogen bij mensen wordt o.a. genoemd het veelvuldig gebruik van de digitale media. Informatie wordt minder goed opgenomen als de aandacht meer is bij een mobieltje dat constant gecheckt ‘moet’ worden.

Het verbaast het me niet eens. Goudvissen hebben dus volgens mij niet alleen een geheugen van een olifant, hun aandachtsspanne blijkt zelfs hoger dan die van ons. Hoewel, onze goudvissen schroeven het gemiddelde vast ver omhoog: voordat ik klaar ben met mijn ochtendritueel, zijn er zeker meer dan negen seconden verstreken en toch blijven ze in opperste concentratie mijn doen en laten gadeslaan.

Hoe anders is het met mijn jongens. Denk niet dat zij zo uiterst geconcentreerd zijn op mijn doen en laten, zelfs niet als ik in de keuken bezig ben. Hoe vaak ik hen er niet op moet attenderen dat het eten al een poosje op tafel staat… Ook na een afwezig ‘ja-ha, ik kom al’ van hun kant, blijven zij volledig geconcentreerd op hun mobiel, honger kennen we hier immers niet.

Misschien moet ik alle mobieltjes in het aquarium dumpen. Dan kunnen de vissen zich daarop concentreren en wie weet trek ik dan eindelijk de aandacht van de juiste medebewoners.