Column: Aanrijding

Heeft u wel eens een econome uit Macedonië aangereden in haar auto? Ik ook niet tot woensdag jongstleden. Toen ik vanmorgen in Maassluis met miezerig weer in het halfdonker een onoverzichtelijke rotonde opreed moest ik meteen weer aan denken.

Een aanrijding is nooit leuk maar gelukkig was dit er eentje uit de categorie: schrik maar valt mee. In de vroege avond tijdens de spits op een zeer onoverzichtelijk en groot kruispunt kwam er ineens een auto mijn linkerbuitenspiegel inrijden die daar niet hoorde (ik reed op de meest linker baan). Ik schrok, trok iets naar rechts en schampte daarbij de auto die op de rechterbaan reed. Vervelend, maar de onvrijwillige vrijage van de twee auto had geen ernstige gevolgen. Een deukje in mijn rechter voorspatbord en een zebra-achtige print van strepen op de linkerflank van de auto naast me.

Eenmaal op het gras naast de rijbanen bleek de andere auto bestuurd door een behoorlijk geschrokken vrouw uit Macedonië. Gelukkig sprak ze goed Engels. U moet weten,  ik woon in een wijk in Den Haag met nogal wat expats en buitenlandse werknemers van ambassades en internationale bedrijven. Samen maakten we het schadeformulier op en in dergelijke gevallen komt er altijd een soort innerlijke rust over mij heen. Hoe groter de chaos en druk, hoe rustiger ik word. Ik heb haar gerustgesteld, geholpen met de (Nederlandstalige) vragen op het schadeformulier en vervolgens zijn wij ons weegs gegaan.

Thuis de verzekering bellen en het formulier opgestuurd. Op het moment bestoken de verzekeringsmaatschappijen ons met reclames dat werkelijk alles te verzekeren is. Ik had me daar al een beetje aan gestoord (de zaken gaan zeker slecht) maar nu was ik toch blij dat ik goed verzekerd was en dat deze administratieve rompslomp voor mij wordt overgenomen.

Vanmorgen – nadat dit in mijn gedachten kwam en ik stopte om de post op te halen bij de postbus – bleek dat ik een wel heel zachte band had (spijkertje erin). Dat en het parkeerlampje dat kapot was, maakte duidelijk dat alle ellende altijd in drieën komt. Gelukkig zijn er garages die je meteen en kundig kunnen helpen. Toen ik lopend mijn werk had bereikt (na een korte lift van iemand van de garage, waarvoor dank, want het regende) kon mijn verjaardag beginnen.

Wouter van Heiningen