Column: Afkicken op snoepjes

Het woord afkicken wordt in eerste instantie geassocieerd met roken, alcohol en drugs. Het zijn vaak lange en moeizame processen waarbij klachten kunnen optreden als trillende handen, transpireren, misselijkheid, slecht slapen, vermoeidheid, onrust, verhoogde bloeddruk, spierkramp en gespannen zijn.
Gevoelig voor bovenstaande verslavingen ben ik gelukkig nooit geweest, tenzij je een dagelijks glas wijn en/of bier als zodanig zou willen betitelen. In die zin ben ik eerder een koffieverslaafde daar mijn kantoorochtenden steevast gepaard gaan met 5 koppen koffie en ik ’s avonds en in het weekend ook nog wel een en ander aan cafeïne consumeer. Wanneer ik echter bij toeval een paar dagen zonder koffie blijf,ervaar ik niet direct klachten zoals die hierboven beschreven zijn.
Dat geldt wel voor een paar dagen niet sporten. Het vaak genoemde ‘runners-high’ (het euforische gevoel dat hardlopers tijdens het rennen ervaren) maak ik weliswaar vrijwel nooit mee, maar een paar dagen sportonthouding leiden wel tot onrust, slechte nachten en neerslachtigheid. Gelukkig zijn die periodes bij mij altijd van korte duur geweest en zullen ze dat, behoudens blessures of andere ongemakken, de komende jaren ook blijven.

Een andere verslaving is er een jaar of 2 geleden bijna ongemerkt ingeslopen. Ik had de huisgenoten al een paar maanden met gekleurde balletjes op hun mobiele telefoon zien schuiven voor ik er door mijn oudste dochter op geattendeerd werd dat het hier Candy Crush betrof.

Nadat ik het spel op mijn mobiel had geïnstalleerd begon het heel onschuldig met de uitleg hoe ik drie figuren van dezelfde kleur op een rij kon krijgen; bij vier op een rij vormde zich een snoepje en bij vijf op een rij een discobal, waarmee ik alle figuren van 1 kleur kon laten ontploffen. Een waar slagveld ontstond wanneer die discobal met een snoepje gecombineerd werd. Naarmate ik meer niveaus haalde kwamen er meer varianten als chocola, drop, boren, fruit en gelatine tevoorschijn en raakte ik steeds meer verstrekt in het web van de zoete wereld. Sommige niveaus bleken dermate lastig te zijn dat ik er dagenlang mee aan het worstelen was en ik regelmatig aan een tekort aan ‘levens’ leed die (gelukkig) gelimiteerd werden tot 5 per half uur. Dat werden er op gegeven moment echter 10 toen ik ontdekt had dat het spel ook op de laptop gespeeld kon worden. Extra wedstrijdelement waren de Facebook-vrienden, die het niveau wel al gehaald hadden.

‘Ja zeg, dan kan ik het ook!’

Om een lang verhaal kort te maken: al die uren figuren en snoepjes schuiven, die soms bij het inslapen ook nog voor mijn ogen dansten, hebben me nu op niveau 1000 gebracht wat een prima moment is om de afkickfase in te gaan. Onmiddellijk stoppen dus! Er moet toch een zinvoller tijdverdrijf gevonden kunnen worden zoals bijvoorbeeld meer aandacht geven aan de kinderen. Als die zich op hun beurt kunnen bevrijden van hun mobiel, ipad, ipod en/of laptop natuurlijk.

Overigens is mijn eerste afkickpoging (na 500 niveaus) jammerlijk mislukt…