Column: Afscheid

De traptreden zijn smaller dan ik me herinner. Ze kraken bij elke stap die ik zet. Boven kijk ik de zo bekende kamers in door de openstaande deuren en snuif de geur op van vroeger. Het smalle kamertje met het streepjesbehang. De slaapkamer van mijn oom en tante. Hun bed ziet er nog hetzelfde uit, met de sprei erop. Hier logeerde en speelde ik vaak als kind. Beneden zijn de zoons en kleinzoons in de weer. Het huis moet leeg.

Ik voel me een indringer. Niet dat ik mezelf uitgenodigd heb; ik mocht komen kijken of er nog iets was wat ik hebben wilde. Omdat ik van oude dingen hou. Maar daarvoor ben ik hier niet. Ik wil het huis nog één keer zien, nog één keer voelen. Ik ga de volgende trap op, naar zolder. Hier sliep de oudste zoon. Achter de bloemetjesgordijnen onder het schuine dak stond van alles opgeborgen. Schatten, verzameld in de loop van vele jaren. De gordijntjes zijn opzij geschoven, de spullen weggehaald. Het huis moet leeg.

Ik noemde hen oom en tante, al waren ze dat niet echt. Vrienden van mijn ouders, met wie we op vakantie gingen, feestdagen doorbrachten, verjaardagen vierden. Twee bijzondere mensen, aan wie ik met een warm gevoel terugdenk, onlosmakelijk verbonden aan mijn jeugd. Tante begon jong te dementeren en zo raakte iedereen haar beetje bij beetje kwijt. Oom hield het na haar overlijden nog dapper een aantal jaren vol, maar op een dag werd ook hij niet meer wakker. Het huis voelt leeg.

Een heel leven ligt over de zolder verspreid. Door het piepkleine raampje valt een reepje stoffig licht op slaapzakken, kleding, knutselwerkjes, schoolspullen. En een wieg van donkerbruin rotan, waar de drie zoons als baby in hebben gelegen. Het beeld snijdt door mijn ziel. Die wieg, al die jaren zo zorgvuldig bewaard door mijn tante, zal straks in de container verdwijnen. Als ik me wil omdraaien, zie ik iets bekends. Een ouderwets, bruin koffertje met twee roestige sloten. Het koffertje dat de middelste zoon meenam als hij bij ons kwam logeren. Ik vis het tussen de andere spullen vandaan en klop het stof eraf. Het huis is straks leeg. Maar ik neem een koffer vol herinneringen mee.