column nr 28

Een huisdier verliezen kan één van de meest pijnlijke ervaringen zijn die iemand in zijn leven heeft. We weten dat mensen soms hun meest intieme verhalen aan hun huisdier toevertrouwen. Vaak meer dan dat ze hun familie en vrienden toevertrouwen. We weten hoe belangrijk huisdieren voor mensen kunnen zijn. Mensen die niet in staat zijn om kinderen te krijgen, kunnen zelfs ouderlijke gevoelens voor hun huisdier voelen. Men kan enorm gehecht zijn aan zijn of haar huisdier. En als zo’n huisdier komt te overlijden, zijn de emoties intens.

Mijn oudste kat had al jaren last van kwaaltjes. Het was de goedkoopste kat bij aanschaf, maar qua onderhoud één van de duurste ooit. Ik heb echt alles over voor mijn beestjes. Meneer heeft flinke blaasproblemen gehad en is twee keer geopereerd om de steentjes te laten verwijderen. Ook kreeg hij zo’n twee jaar geleden suikerziekte. Op het moment dat we nog niet wisten wat er aan de hand was met hem kreeg ik het idee al hem te gaan verliezen, zo slecht was hij er aan toe. Hij werd broodmager, nu was hij al geen vetklep maar er bleef toen vrij weinig van hem over. Toen is hij een tijdje opgenomen in de kliniek waarin ze constateerden dat hij suikerziekte had en hij moest twee keer per dag geprikt worden met insuline. Alles voor het beestje en zelfs ik met mijn grootste angst voor naalden kon spontaan mijn kat prikken. Hij krabbelde er weer helemaal bovenop en mijn lieve Micky was er gewoon nog tot mijn grote blijdschap! Met wat schommelingen deed hij het voorlopig weer prima gelukkig! Alleen zat hij al die jaren wel aan speciaal voer. Maar zoals ik al zei: ik heb alles over voor mijn beestjes.

Ik heb met Micky altijd een heel speciale band gehad. Toen ik ‘de deur uitging’, kreeg ik hem samen met zijn broertje Gizmo toen ze 6 weken oud waren. Twee heel kleine katjes uit het Westland vandaan en beiden vreselijk lief. Micky heeft altijd heel erg naar mij toe getrokken dus ik heb in die bijna 18 jaar een aardige band opgebouwd met dit beestje. Zijn broer mocht helaas niet ouder worden dan drie jaar omdat dit beestje kanker kreeg. Na het verlies van Gizmo hebben we toen nog twee katten erbij genomen waar we helemaal verliefd op waren, twee broertjes uit een nestje. Maar toch bleef ik met de oudste de meest speciale band houden. Zodra ik thuis kwam stond meneer te kwijlen van verliefdheid en kroelen kon hij als de beste, ondanks dat hij geen schootkat was.

De laatste maanden zag je wel dat Micky echt oud begon te worden, hij zat slecht in zijn vacht, hij begon weer steeds magerder te worden enz.. Maar ik bleef hoop houden dat hij even niet zo lekker was en dat hij vast wel weer wat opknapte. Maar dat gebeurde helaas niet, tot vorige week woensdag.

Het leek erop alsof hij een epileptische aanval had en hij reageerde nergens op. Moeders belde op omdat ze eigenlijk het idee had dat Micky bezig was met het verlaten van deze aardbol. Ik ben die middag met knikkende knieën naar huis gegaan om te zien wat ik aantrof. Maar hij kwam miauwend naar me toe om te kroelen, spinnen enz.. Zelfs het kwijl liep weer zijn bek uit van verliefdheid. Dit leek weer helemaal goed te gaan gelukkig.

Echter op zaterdagmorgen kwam Micky maar niet naar beneden toe, toen we terug kwamen van de boodschappen. Dit was echt niks voor hem, dus ik ben boven bij hem gaan kijken. Hij leek weer een aanval te hebben en hij reageerde nergens op. Ik heb hem toen met mandje en al mee naar beneden genomen en een dekentje over hem neergelegd, hij voelde zelfs al beetje koud aan. Maar die aanval werd steeds heftiger. We hebben zelfs geprobeerd om een beetje druivensuiker in zijn bekje te spuiten om te kijken of dit misschien een beetje zou helpen (ook al leek dit niet op een hyperaanval). Hij reageerde hierop heel heftig en angstig. Ik kreeg weinig tot geen contact meer met het beestje en ik heb toen de knoop doorgehakt. Het kon echt niet langer voor het beestje en we hebben toen maar besloten om de dierenarts met spoed te bellen en langs te gaan…

Eenmaal bij de dierenarts werd al gauw duidelijk dat Micky feitelijk echt op was tot mijn grote verdriet. Ik kon nog kiezen voor allemaal onderzoeken. Kon ik dat dit oude arme beestje van bijna 18 jaar wel aandoen nog? Hij kon niet eens meer op zijn pootjes staan. Dus heb ik toen de knoop definitief doorgehakt en ervoor gekozen hem te laten inslapen … met heel veel pijn in mijn hart. Ik heb hem in mijn armen genomen na zijn eerste prikje zodat hij wel in mijn armen in slaap kon vallen tegen mij aan en ik natuurlijk met dikke tranen.

Met knallende hoofdpijn en een lege transportbak zijn we uiteindelijk naar huis gegaan. De rest van de dag ben ik gaan uitwaaien op het strand met mijn grote vriend Toby (Jack Russell) en op zo een moment heb ik ook gewoon echt even de behoefte om alleen te zijn. Voor mij zijn mijn beesten alles. Ik praat ook altijd tegen ze en ik weet dat niet iedereen dit begrijpt. Ik heb geen kinderen en mijn beesten zijn een soort van kinderen voor me.

In mijn omgeving zijn er gelukkig genoeg mensen die mijn verdriet begrijpen, maar er waren ook mensen die heel bot konden reageren en die mij dus niet begrepen.

Natúúrlijk is dit het beste voor het beestje, maar daarom mag ik er nog wel heel veel verdriet om hebben! Voor mij is een huisdier een soort van kind dus daarom is het verdriet groot. Daarom heb ik ook ervoor gekozen om hem individueel te laten cremeren en zijn as terug te krijgen. Dit is geheel mijn eigen keuze en als mensen dit niet kunnen respecteren dan is dat jammer…

Mijn kat krijg je niet uit mijn hart.

Sandra Warren

Sandra Warren

Sandra Warren | Teamleider | Gastcolumnist | Hondensport | Zeesleper Elbe

6 Reacties

  1. Sandra
    14 januari 2018 at 17:22

    Dankjewel Aad… x

  2. Aad Rieken
    14 januari 2018 at 13:34

    Het Afscheid Van Je Beestje…,
    Dat Is Voor Waar Geen Feestje,
    En Dat Bevreest Het Meest Je!

    Mijn Gedachten Zijn Bij Jou….,
    Omdat Ik Ook Van Dieren Hou!

  3. Aad Rieken
    14 januari 2018 at 11:41

    “Heel Veel Sterkte Sandra!”

  4. Sandra
    14 januari 2018 at 10:43

    Lieve André, mijn kat wordt ook individueel gecremeerd en ik krijg zijn as ook weer netjes terug in een urn die in zijn kleuren beschilderd wordt. Ook krijg ik een pootafdruk in klei van hem.

  5. Andre
    14 januari 2018 at 09:36

    Lieve Sandra, gisteren zijn we naar Maasbracht geweest ,naar mijn dochters. Als we binnen kwamen bij Silvia was er altijd “woef woef” en kwam er een kwispelende gorden setter aan. Gisteren niet, geen hondenmand en ook geen Justie…..wat een leegte …..Het hondje was na 15 jaar ook op,had ook een groot gezwel en veel pijn. Silvia heeft haar laten cremeren en bewaard de as op een speciaal tafeltje voor dierbare overledenen met een foto . Ik wist ook niet dat het kon,dat cremeren…..had misschien iets voor jou geweest…..veel sterkte lieve Sandra

  6. Aad Rieken
    14 januari 2018 at 09:11

    ”Als Je De Mensen Leert Kennen,
    Dan Ga Je Van Dieren Houden!!!”