Column: Annie, Corrie & Merel

column: 235

Twee weken geleden eindigde ik de column “Een laatste gebaar uit liefde” met de regel “Mission completed…?” Ik schreef die column donderdagavond laat, nog onbewust van het telefoontje dat ons op vrijdagmorgen 10:00 uur richting het ziekenhuis zou roepen.

Annie

Wij hebben vanaf die vrijdag een wake van 40 uur aan het bed van (schoon)moeder Annie gehouden. Uiteindelijk overleed zij (94 jaar) zondag om 1:50 uur.
De dagen erna waren confronterend. Niet zo zeer door het feit dat zij niet meer onder ons is, als wel door het feit dat we in harmonie met elkaar een waardige, representatieve uitvaartplechtigheid wilden organiseren. Naast de keuzes aan de zakelijke kant die snel en goed geolied werden gemaakt, moesten we veel foto’s, muziek, films en meer materiaal doorspitten. Ik was dagen bezig om de presentatie samen te stellen. Het kostte veel energie door de opgeroepen emoties van met name de bewegende beelden, maar het hielp mij wel al aan de eerste stap van het acceptatieproces.

Afgelopen zaterdag was de uitvaartplechtigheid en deze was heel mooi en “precies zoals zij was”– zo kregen we te horen na afloop van alle belangstellenden. Ik voelde mij die middag persoonlijk gesteund door een vriend die present was, ondanks dat zijn moeder (92 jaar) amper drie uur daarvoor ook overleden was.

De zeer sfeervolle kleine aula met een cirkel opstelling bij het crematorium Rotterdam Maeterlinckweg, is zo vele malen beter dan de steriele aula in Maassluis.

Corrie

Afgelopen woensdag was het mijn beurt om mij vriend steun te geven met mijn aanwezigheid. Het was ook nu een mooie liefdevolle bijeenkomst, een warm bad, vorm gegeven door de (klein)kinderen van Corrie – die door het aantal toespraken meer dan anderhalf duurde. Het was goed, maar ik merkte dat de herkenbare elementen uit haar leven mij zeer diep raakten door mijn eigen nog verse verdriet – meer dan ik had ingecalculeerd. Ik hield het alleen de eerste twee  minuten droog.

Ook deze locatie – Matrice in Schiedam ademt veel meer sfeer uit dan de aula in Maassluis. Er valt dus nog veel te winnen voor De Dijk.

Merel

Toen ik weer thuis was, heb ik samen met mijn vrouw een wandeling gemaakt met onze (belastingloze) honden op deze zonnige maar frisse winterse woensdagmiddag. Toen wij terugkeerden via het achterpad van de Hockeyvereniging wilden we de trap oplopen naar het Duurzaamheidscentrum. Plots zei mijn vrouw: “Kijk een jonge merel … daar…  heerlijk in de zon!”

“Oh, ben jij dáár!”, zei ik argeloos. Ik had namelijk de dag ervoor twee dames van DierenLot zien zoeken bij het Indoorspeelpark. Zij waren naarstig op zoek naar aanleiding van een melding over een jonge merel in problemen. Ik had met hen een kwartier lang mee gezocht, maar we vonden niets.

Kijk zijn ogen glinsteren in de zon, dacht ik nog. “Pak hem maar gauw”, zei mijn vrouw. Zo gezegd, zo gedaan. Het vogeltje bleek echter al dood. Ik nam hem mee om hem in onze tuin een laatste rustplaats te geven. Voor de deur aangekomen, keek ik nogmaals naar het beestje. Hij sloot ineens zijn rechteroogje. Even later ging dat oogje toch weer open. Nu was het totaal gebroken.

Ik legde hem bij ons in de tuin te ruste.

Arme drommel wat zal jij in jouw laatste uren in de nachtelijke koude geleden hebben, dacht ik. Zoek jij maar Annie en Corrie op, kleintje, dan zul je het goed hebben…