Column: Beeldje

Het was zo’n man waar je je van afvraagt hoe oud ie nou precies is. Hij zou tegen de zeventig kunnen lopen maar voor het zelfde geld was hij net in de vijftig. Een middellange regenjas met daaronder een beige vest, een broek die ongetwijfeld ooit onderdeel van een pak had uitgemaakt en de kin bedekt met een five o’clock shadow al zou dat ook zomaar eight o’clock geweest kunnen zijn. Zijn schoenen van een duur merk maar al enige jaren afgeschreven.

Bedachtzaam loopt hij langs ons kleedje. Het is Koningsdag en behalve de gebruikelijke onverkoopbare rotzooi bevat ons kleedje ook een paar bijzondere beeldjes. Geen beeldjes van grote waarde maar wel beeldjes die je vrijwel nooit op een kleedje tijdens Koningsdag tegenkomt.

Dat op zich is al een reden voor veel mensen om even te stoppen, te kijken, te voelen en voor een enkeling te vragen naar de prijs. Zo niet dit heerschap. Kijken doet hij, zeker. Voelen en betasten, ook. Maar daar blijft het bij. Hij zet de beeldjes voorzichtig terug op het hobbelige kleed en loopt langzaam door. Na een meter of twee kijkt hij om, blijft staan en ik zie hem denken.

Toch loopt hij even daarna weer door. Wat schetst mijn verbazing als ik hem dit op die bewuste ochtend nog zeker drie keer zie doen. Langslopen, blijven staan, kijken, oppakken, bekijken, betasten, onderzoeken, terugzetten en aarzelend weglopen.

Bij de vierde keer dat hij langskomt vraag ik hem zo neutraal mogelijk: “Mooi beeldje?”. Hij kijkt op en mompelt iets. Dan gaat zijn aandacht terug naar het beeldje en bekijkt hij nogmaals de onderkant, de detaillering van het hoofd en zet hij het beeldje terug.

Een andere klant vraagt mijn aandacht en als ik deze geholpen heb is de man alweer verdwenen. Het beeldje eenzaam achterlatend. Kort hierna verlaat ik onze bric-à-brac om wat te eten. Wanneer ik terug kom is het beeldje verdwenen. Ik vraag of die man het dan toch eindelijk gekocht heeft? Maar nee, het is gekocht door een jongedame van een jaar of twintig die het zag, naar de prijs vroeg en gepast betaalde.

Die middag zie ik de man nog eenmaal langs komen. Uit de menigte komt hij tevoorschijn. Hij loopt naar ons kleed, hij kijkt, kijkt nog eens, vraagt niets, draait zich om en loopt weg.