Column: Begrip en introspectie

In Nederland is men meer bezig bij de formatie om alle partijbelangen veilig te stellen dan om de echte problemen op te lossen. Er is een (gezamenlijk) doel, de één gaat voor zakelijk, doel is heilig, de ander denkt oei, het gaat de verkeerde kant op, gaat psychologisch te werk en probeert kijkend door zijn eigen bril het proces te beïnvloeden en nog een ander ziet in problemen juist uitdagingen om ze op te lossen en droomt van een zonnige toekomst. Toch zullen ze het samen moeten doen en af en toe door de bril van de ander moeten kijken. Niet elkaar uitsluiten.

Begrip & Introspectie

Elkaar niet uitsluiten. Dat geldt ook voor lokaal, voor Maassluis trouwens. Zijn wij – ook burgers – murw? Bang? Onverschillig? De mens is het wreedste zoogdier. Mens en dier leven naast elkaar met veel overeenkomstige manieren, al zolang als de aarde bestaat. Je beschermt je jongen, je moet zorgen dat je in leven blijft en genoeg te eten hebt en dus bescherm je jouw territorium. Je moet je voortplanten – als groep, clan – anders wordt je onder de voet gelopen. De mens heeft er een extra dimensie aan toegevoegd helaas:  IK, ME, Macht en óók het doden om dié redenen. Onderstaande filmpje (duurt 1 uur) is echt de moeite waard als jij wilt stilstaan bij ‘Begrip en introspectie’.

Kunnen wij nog wel met emoties omgaan? Kunnen we ze nog wel kwijt? Jongetjes die een geschil willen uitvechten worden onmiddellijk tot de orde geroepen, vechten? Not done! Maar emotie tonen is ook not done! Begrip tonen? Aan de andere kant worden we overspoeld met emoties, via berichten in de krant, beelden en praatshows op tv. Wat doen we ermee? Wegstoppen, te pijnlijk, letterlijk en figuurlijk, soms voel ik fysieke pijn bij mentale ervaringen, of plaatsvervangende schaamte, als je ziet op het tv-kanaal ONS bv hoe wij mensen die terugkwamen uit de kampen behandelden, we voelen altijd onze eigen pijn het hevigst. We zijn mensen niet waar, na WO II was ons eigen leed hier (nog) te groot om het leed te zien van die ander, ook van onze toenmalige vijand Duitsland. Heeft u ook gekeken naar “Het Duitsland van mijn moeder”, die gaat over de Duitse exodus uit een gebied wat nu Rusland of Polen is. Merkel zal dáárom gezegd hebben Wir schaffen das! Die landgenoten met zelfde cultuur, taal en eetgewoonten werden toen ook wantrouwend ontvangen: te weinig huizen, te weinig eten (op de bon, ook nog in 1948) en dan duiken de oerinstincten weer op. We gaan in de overleven modus. Tijd voor Begrip & Introspectie.

Gendermoraal

Wat doet bijvoorbeeld een overheid/multinational als deze de greep kwijt zijn? Ze leiden de aandacht af! Ze gaan bashen, sancties opleggen of bijvoorbeeld in ons land de NS: géén toiletten in de trein, maar wel mensen genderneutraal aanspreken. Hoe bekrompen is die zogenaamde progressieve gendermoraal van ontspoorde cultuurregelaars met een neurotische controledrift? Het is een louter cosmetische actie. Wie de greep verliest op gelijke behandeling komt met waardeloze foefjes. Het heeft niets van doen met gelijkheid en respect. Wij moeten alle energie stoppen in vrij denken!

”Vrede wordt niet bereikt met macht. Vrede wordt bereikt door begrip.” zei Albert Einstein.

Wederzijds begrip wel te verstaan. Verandering begint bij jezelf, laten we beginnen in Maassluis.

Verkiezingsprogramma’s

Verkiezingsprogramma’s (beloften) maken schuld ook in Maassluis. Net als helpen, waarom doen we het? Om religieuze redenen? Schaamte? Om een (politieke) ideologie? Om aardig gevonden te worden? Nieuwe landgenoten helpen is mooi, maar voor (hulpbehoevende) ouderen zijn niet genoeg passende woningen, niet genoeg hulp, gaan de zorgkosten omhoog, wordt er na jaren huwelijk vaak gescheiden omdat slechts één van hen “recht” heeft op een plek in een tehuis! En als ze samen zijn en de meest hulpbehoevende sterft, moet de ander weer vertrekken naar een gewoon huis, zelfstandig! Huis opgezegd en leeggeruimd en dan opnieuw beginnen. Voor gezinshereniging heeft men meer begrip en geld over.

Ook in Maassluis. Dat zorgt voor onrust/onvrede. Tijd voor introspectie? Begrip? Emoties, mensen, InBlik, De Vliet.

Respect

Elke relatie zou gebaseerd moeten zijn op Respect (voor elkaars mening en gevoelens), Begrip (geen oordeel vellen voor je een mijl in iemands moccasins gelopen hebt) en Vergeving. Vergeven is niet hetzelfde als zeggen dat je goed vond wat de ander je heeft aangedaan. Vergeven betekent, dat je bereid bent het verleden los te laten en dat je inziet dat degenen die jou pijn heeft gedaan op dat moment niet in staat was om zich anders te gedragen (drank, drugs, woede, teleurstelling, of gewoon onwetendheid, naïviteit).

Onbekend maakt onbemind, niets is verandert, maar het slaat nu een beetje door met nieuwe regels en woorden. De column van Raoul van vorige week, riep bij mij een gebeurtenis in herinnering. Ook ik was voor werk ongeveer 20 jaar geleden in de USA, moslims stonden toen niet zo in de picture als nu. Douane, die man had een vooronderstelling, hij dacht te zien wat er niet (echt) was, en deed zijn werk, wij, een Belg, een Schot, een Zweed en ‘ik zei de gek’, stonden in de rij. Mij riep hij toe: “Do you speak English”? Weer zo’n latino zal hij waarschijnlijk gedacht hebben, in ieder geval geen blanke Europeaan. Ik antwoordde: “Good morning to you too Sir”! No problem anymore. Tja, zijn onze tenen niet af en toe te lang? Begrip, Introspectie. Kent u de spreuk: al jaren boos, waarom ook alweer?

Introspectie

De afgelopen paar weken heb ik in de privésfeer in een (emotionele) RollerCoaster gezeten. Als je weer uitgestapt bent, ben je vaak nog duizelig, misselijk en sta je te trillen. Zo voel ik me nog min of meer. Het is tijd voor introspectie, wat is nu echt belangrijk in het/je leven. What doesn’t kill you makes you stronger is altijd mijn motto geweest.

Waar ben ik uitgekomen? Nu, ondanks teleurstelling/angst en pijn toch maar naar mijn innerlijke stem blijven luisteren en blijven wie ik ben. Ik ben ook niet altijd zo zeker of ik het onbekende wil binnengaan. Hoe moeilijk ook, je moet eigenlijk bereid zijn om alles wat de toekomst in petto heeft te aanvaarden zoals het zich voordoet, zonder proberen het plan van het Universum te willen veranderen. Dat laatste is het allermoeilijkste, dat ego van ons mensen. Ik hoop me te kunnen overgeven aan de stroom van het leven en vertrouwen te hebben in wat ik te zien krijg, dan word ik geleid naar de plaats waar de toekomst woont. Hoop doet leven.

Introspectie, om dan straks allemaal herboren uit ons hol te komen, zoals de beer na zijn winterslaap. Iedereen, ook Maasluis heeft het op zijn tijd nodig.