Column: Belevenis op zondagochtend

Op zondagochtend, nadat ik op de BBC naar Match of the Day heb gekeken, zit ik te zappen. De wijze waarop de BBC het voetbal in beeld brengt, houdt wat mij betreft gelijke tred met de kwaliteit van de beide nationale elftallen. Wij kunnen niet in de schaduw staan van de BBC; een geweldige belevenis op de zondagochtend.

Al zappend zag ik een programma op RTL4. Vraag me niet wat voor een programma, het zijn allemaal klonen van elkaar. De ene keer gaat het over wonen de ander keer over gezondheid. Maar altijd proberen de makers mij ervan te overtuigend dat het een belevenis is. Je koopt tegenwoordig geen bed maar een slaapbelevenis.

Nu zag ik een weer zo’n wijsneus van een jaar of 24 die de kijker vertelde dat er nog veel te winnen is v.w.b. de eetgewoontes van de Nederlanders. Dat zal kloppen maar om nu te stellen dat we bij het ontbijt teveel brood eten gaat mij wat ver. Ik was zelf geen ontbijter en zeker niet met brood al probeer ik dit te veranderen. Ik ben van de Campina drinkontbijt. Snel gemakkelijk en smaakvol, al besef ik dat dit een zeer subjectieve beleving is.

Wekelijks loop ik naar de markt op vrijdag om bij bakkerij het Stoepje wat “gezonds” aan te schaffen. Een bruinbrood vol met allerlei kruiden, een zak met Brabantse broodjes en af en toe iets wat op de vrijdagavond op 185 graden 8 minuten de oven in gaat. Dit bezoek gaat gepaard met een gesprek over voetbal want de bakker en zijn vrouw zijn Spakenburgers; hij is blauw en zij is rood. Ik probeer dan wat zout in de wonden te strooien daarbij geholpen door de resultaten van Excelsior Maassluis. Ik geniet van deze belevenis en de bakker ook.

Maar die jongedame op de tv vindt dat wij het brood moeten inruilen voor smoothies, alleen het idee al. Groeten, kruiden en wat dies meer zij wordt in een blender geflikkerd en dan schijnt er iets uit te komen dat veel beter is dan een gezonde boterham. Ik heb de belevenis niet afgewacht, ik zapte snel door.

Heb je nu iets aan een diëtist of niet? Ik heb twee ervaringen met een diëtist. De eerste was op een symposium dat de diabetesvereniging had georganiseerd. De diëtiste ( het zijn geloof ik altijd vrouwen) vroeg iets over mijn magere jus. Zij vond het niet mager. Ik braad vlees en vervolgens gooi ik water bij de jus. Ik vind dat daardoor de jus mager(der) wordt. Zij niet en ze was niet te overtuigen. Zo’n discussie is dan als paarlen voor de zwijnen en dan stop ik mijn paarlen weer in de zak.

De tweede keer was op aanraden van mijn huisarts. Op de een of ander manier was men er achter gekomen dat mijn cholesterol een tikje aan de hoge kant was. Voordat ik naar deze dame op spreekuur ging moest ik een enorme lijst invullen met mijn eetgewoontes. Minutieus zou mijn eetpatroon in beeld komen. Ik had daar tijd noch goesting voor en ik loste dat als volgt op.

In die tijd was Mrs S aan het Sonja Bakkeren, ik was solidair en deed ondanks mijn adagium: “er kan niet genoeg van mij op deze wereld zijn” mee aan dit proces en de kilo’s vlogen eraf. Ik kreeg een mager bekkie en m’n ringen vielen bijna als vanzelf van m’n vingers af.

De tijdschriften van Sonja bevatten wat je elke dag moet eten, (erg handig voor de culinair fantasielozen) dat gaf ik aan de diëtiste. Dat leverde toch stof tot praten maar uiteindelijk was de tip van de diëtiste om iets meer bruin brood te eten. Ze repte niet over smoothies of andere modernismen.

Hoe dan ook. Ik houd me maar vast aan de eetgewoontes die ik van huis heb meegekregen en geef daar een eigen draai aan. Dit met alle respect voor de diëtisten. Wie het tegenwoordig weet mag het zeggen want de schijf van vijf verandert tegenwoordig sneller dan het woordenboek der Nederlandse taal.