Column: Beste beentje

Er zijn een hoop dingen die je kunnen overkomen maar van deze weet ik zeker dat het mij niet zal gebeuren. Per abuis de marathon lopen. Een Rotterdammer heeft het afgelopen zondag per ongeluk gedaan. Deze jongeman stond klaar voor de 10 km maar nam de verkeerde route. In plaats van de 10 km Loop waar hij zich voor had aangemeld liep hij de hele marathon. Of het nu wel of niet echt per ongeluk is geweest, ik had zelf zo’n 40 km eerder afgehaakt.

Hoewel ik niet langs de kant stond, heb ik afgelopen zondag online kunnen aanschouwen dat vele vrienden het gewoon doen. Tomaatrode maar lachende gezichten na al die kilometers. De ene binnen een hele mooie tijd de 10 km maar ook velen gewoon de hele marathon gelopen. 42 km stapvoets, of in een stevige tred zoals de Vlaamse Evy het noemt, in een hele werkdag lopen is al iets wat ik me niet kan voorstellen.

Deze mensen liepen het gewoon in zo’n 3,5 uur, om dan nog maar te zwijgen over de winnaar (2,05). Met een tikje jaloezie maar met veel respect keek ik zondag naar de foto’s die op mijn Facebook-nieuwsoverzicht voorbijkwamen.  Het schijnt verslavend te zijn, dat hardlopen. Iets wat ik me nog niet helemaal kan voorstellen.

Zo’n twee keer per week geef ik het een kans. Het leukste tot nu toe vind ik vooralsnog om “weer klaar te zijn, zittend op de bank met een glaasje water, trots dat ik toch weer ben gegaan”. Na een paar meter lopen beginnen de eerste ongemakken. Knieën die opeens geluid maken, een zorgwekkende ademhaling zó hard dat ik de muziek op Spotify niet meer goed hoor. Of ik kom tijdens mijn stevige pas erachter dat ik toch echt beter thuis had kunnen gaan plassen.

Met andere woorden, ik probeer nu voor het eerst in mijn leven bewust en vrijwillig verslaafd aan iets te raken en het valt niet mee. Eén van mijn doelen in 2014 is een keer meedoen met een hardloopwedstrijd. Afgelopen februari heb ik me daarom heel enthousiast aangemeld voor de 10 km voor de Ladiesrun 1 juni a.s., met een vriendin. Alhoewel deze een beetje sputterde “waarom geen 5 of 7,5 km doen?” was ìk de enthousiasteling die zeker wist dat 10 km wel moest lukken. Als we maar écht willen toch?

We hebben nog ruim een maand om te trainen. Ik ga mijn beste beentje voorzetten en zal mijn nieuwe “verslaving-in-wording” een kans geven. En mocht het nou écht niet lukken allemaal, dan kan ik altijd nog als toeschouwer langs de lijn gaan staan en hopen dat ik ‘m per ongeluk meeloop.

Martine van Merwe