Column: Beste mr. Griep

Beste mr. Griep,

U bent terug van weggeweest. Ik zie u weer toeslaan om me heen. Heel sneu en het gaat niet helemaal eerlijk. Daarom wil ik u nogmaals om een gunst vragen.

U komt langs bij vrouwen. Geloof me, u komt bij vrouwen nooit uit. Ze worden niet mooier van zo’n rode schrale neus. Zakdoekjes met Aloë vera staan weleens niét op het boodschappenbriefje. En nee, die stem klinkt nooit zwoel en dat hoesten is al helemaal niet charmant. Gelukkig komt u redelijk mild. Vrouwen kunnen namelijk gewoon doorgaan met leven. Ze nemen een paracetamolletje, gaan naar het werk – hè collega’s kun je niet in de steek laten – en vrouwen met kinderen staan op het schoolplein. Ze gaan naar de supermarkt, desnoods in joggingpak met Ugg’s eronder, komen alle afspraken na en ’s avonds koken ze, ook al hebben ze zelf geen eetlust.

U kiest er ook voor om kinderen te bezoeken. Kinderen worden dan samen met u en uw hoge vriendje Koorts voortijdig van school gepikt. Zodra de kinderen thuis zijn, wordt dan de thermometer erbij gehaald en die haalt met gemak 39,5°. Kinderen negeren u en gaan gewoon leuke kinderdingen doen. Kinderen maken er een paar gezellige pyjamadagen van met af en toe een Sinasprilletje waarvan ze echt wel weten dat die niet naar snoepjes smaken. Kinderen zijn na een paar dagen weer up-to-date op Netflix, hebben alle Lego in elkaar gezet of hebben eindelijk hun persoonlijke record verbroken op Minecraft. Ook daar bent u mild voor.

Maar u maakt ook echte slachtoffers. Deze slachtoffers krijgen de ‘real thing’ in plaats van de milde ‘light’ versie. Deze slachtoffers zijn na uw komst nergens meer toe in staat. In het normale leven zijn ze sterk, klagen ze niet en gaan ze altijd maar door. Mannen. Heeft u nou echt zo’n hekel aan ze? Dat moet haast wel. U kondigt zich heel slinks aan met een pijntje hier en daar waarop de man regelmatig moet melden “ik denk dat ik ziek word”. Soms moet de man ook nog kuchen hierbij. De man voelt het ellenlange uren boven zijn pijnlijke hoofd hangen. Hoe meedogenloos is dat?  

De man lijdt en is zeer angstig. Als het zo al begint? De man blijft niks bespaard want u zet door met nog een kuchje en een kwaaltje en u neemt uw vriend Koorts natuurlijk mee. Echt heftig want die kan zomaar 38,1º aangeven op de thermometer. En mannen nemen niet zomaar paracetamol in, moet u weten. Ze dragen dit lijden, alleen en zonder hulpmiddelen, onder de wol. Zo intens gemeen dat u dit zo doet. Ze kunnen zich niet eens meer verplaatsen, laat staan uit bed komen. Soms bundelen ze alle krachten en kunnen ze iets roepen in de trant van “mag ik een glaasje water?”. Verder hebben ze nauwelijks iets nodig terwijl de angst in de ogen af te lezen is van de moedige man. Angst van twijfel of ze de morgen halen.

Heel soms, bijvoorbeeld tijdens Studio Sport, kunnen ze even opleven. Hoe dapper is dat van de mannen! Ze kunnen dan rap een badjas aantrekken en zich van bed naar bank verplaatsen. Soms kunnen ze er een zoutje bij nuttigen en, bij een hele goede opleving, zelfs iets anders drinken dan een glaasje water. U, mr. Griep, laat ze dan even genieten van zo’n mannen-tv-momentje om ze daarna weer genadeloos te vellen. Serieus, dit doe je zelfs je ergste vijand niet aan. Mannen hebben ook recht op uw light versie.

Ik wil dus het verzoek indienen om geen onderscheid meer te maken en iedereen vanaf nu net zo mild te behandelen. U weet heus wel dat mannen ook gewoon door willen gaan.