“Nou wil ik jou ’s wat vragen hè? Hoe zit dat nou met die Jezus?” zegt hij ineens, met z’n armen in z’n zij. “Hoe kan die nou over water lopen zonder bandjes?”

Hij is tijdelijk bij me ‘geparkeerd’. Mamma is werken en oppas-Oma moest plotseling naar een vriendin die onwel was geworden. Hij zit er behoorlijk over in. Het thema werd besproken in de laatste godsdienstles vóór de grote schoolvakantie. Daarna ging het gezin voor twee weken naar Griekenland. Aan het strand heeft hij iedereen bestudeerd en heeft hij het zelf ook vaak geprobeerd. Nou, het ging eg nie!

Het is een moeilijke vraag, die ik niet zomaar kan beantwoorden, gezien het serieuze karakter van zijn probleem en de onderzoekende aard van het beestje.
Het is lekker weer buiten dus ik neem hem mee de tuin in. Ik zet hem aan tafel met een doos kleurpotloden en een stapel papier. Filou gaat naast hem liggen.
Hij wil geen Fristi maar limonade met ‘prikkels’. “Je mag er niet mee lopen.” zeg ik. “Als je drinkt blijf je zitten. Als je gaat lopen zet je het glas op tafel.”

Natuurlijk vraagt hij waarom. Ik laat het doomscenario achterwege en zeg: “Omdat ik het zo wil.” Hij kijkt me schuin aan. Discussie gesloten.

Ik heb inmiddels een wijntje ingeschonken. De spaghetti staat op. Hij wil de kaas raspen en gaat ermee aan de slag alsof zijn leven ervan afhangt. Puntje van z’n tong tussen de tanden. Wanneer hij bij de korst is, zie ik, dat er aardig wat op de grond ligt. Voordat mijn hond alles ‘op stofzuigt’ geef ik hem een stoffer en blik. Filou staat op dieet en ik leg hem uit dat hij geen kaas mag eten omdat hij anders ziek wordt. Hij snapt het, knikt en werkt plichtsgetrouw tot en met de laatste kruimel weg.

Het eten is dolle pret. Spaghettislierten moet je slurpen op die leeftijd, zodat de saus daarna tot achter je oren zit, en ik doe lekker mee.
“Geloof jij in die Jezus?” vraagt hij opeens weer, heel serieus kijkend. Ik neem een slurpje wijn en denk na. “Ik heb veel over hem gelezen,” zeg ik, “net als jij zat ik vroeger op een Christelijke school en wij lazen daar ook uit de Bijbel.”
“Hoe zit dat met die wonderen?” vraagt hij weer, “Geloof jij dat dan allemaal?”
Als afleiding en nadenkend over een plausibel antwoord, strooi ik nog wat kaas op zijn bord. Zoals de Zandtovenaar.

Even later wijst hij op een levensgrote Engel. Die heeft hij eerder niet gezien omdat ze tussen de Annabel staat verscholen. Hij vraagt me wat DAT is en ik leg het hem uit. Ineens gaan er allerlei lampjes bij hem branden. “Ah, dát zijn dus allemaal Engelen in de tuin.” zegt hij lachend, doelend op de beelden die er staan. Hij neemt me mee aan de hand en wijst ze aan, zodat ik kan zien dat hij het snapt. Ik vertel hem ondertussen wat ze doen. Dat ik geloof dat mijn vader en moeder bij de Engelen zijn, en zijn Opa natuurlijk ook. Hij vindt het allemaal heel interessant en klimt – na de rondleiding – weer achter zijn tekentafel. Een moment voor mij om op te ruimen en af te wassen. Daarna laten we samen de hond uit.

Wanneer Oma terug is en hij Filou wel honderd keer geknuffeld heeft, is het tijd om te gaan. Of hij weer terug mag komen. Het was hartstikke leuk. “Ik kijk er naar uit.” zeg ik, ook met een vette knipoog naar Oma.

Tegen de avond, wanneer ik nog even op het terras wil gaan zitten, zie ik dat er een tekening van een Engel op tafel ligt. De vleugels zijn zo waarheidsgetrouw getekend dat het me overal kippenvel bezorgt. Eronder staat geschreven:

‘for jei en Feiloe’

Er zijn dagen die eruit springen. Omdat ze anders en bijzonder zijn. Vandaag was dat er een. Ik kreeg een cursus in wonderen van een klein dapper Manneke. Misschien, omdat ik geen enkele vraag kon beantwoorden. Maar misschien nog meer, omdat het leven zelf EEN groot wonder is, en het de hoogste tijd was om dat weer eens te beseffen.

 

Paulette Elens

Paulette Elens

Paulette Elens | Zondagcolumnist [ sept 2015 - sept 2016]

10 Reacties

  1. Connie
    12 september 2016 at 16:32

    Kinderen kunnen zo puur zijn! Daar ga je naderhand nog eens goed overnadenken he. Heerlijk verhaal weer. 5 *****

  2. J.w.m kreischer
    12 september 2016 at 08:41

    Weer als altijd. Het maakt je blij.

  3. Len
    11 september 2016 at 21:37

    Gewoon weer heerlijk genoten.

  4. 11 september 2016 at 20:39

    Mooi!!!!

  5. Leo
    11 september 2016 at 12:25

    Heeeerlijk verhaal weer, idd heel herkenbaar al die vragen van die mennekes😃😃

  6. Aad Rieken
    11 september 2016 at 12:11

    ”Bin Hoge Vorst En Lage Dooi”

    Kun Je Over Water Lopen,
    En Op Ellef Steden Hopen!

    Met Een Engel Op Je Schouder,
    Wordt Je Honderd Of Zelfs Ouder!

  7. Els
    11 september 2016 at 12:11

    Wat een schattig verhaal. Doet ook mij aan mijn kleinkinderen van 8 en.9 jr denken
    Hebben ook alle mogelijke voor mij moeilijk te beantwoorden vragen, maar we komen er net als jij op een of andere manier toch altijd weer uit.

  8. 11 september 2016 at 11:08

    jaja, oppas Paulette,Jezus was gewoon een engel. Dat snap je toch wel? 😉

  9. 11 september 2016 at 10:47

    Hond toch stiekem kaas gegeten dat hij ziek was?

  10. Wil Driesen
    11 september 2016 at 09:31

    Wat een prachtig en speciaal verhaal …doet me weer denken aan toen mijn kleinzoons die leeftijd hadden en (ook nu nog ) vol met vragen zitten . Bedankt weer Paulette voor je prachtige verhaal zit hier met kippenvel xx