Column: Bij nacht en ontij

Eigenlijk moet ik schrijven: bij avond en ontij, want dan vindt plaats waar ik hier over ga schrijven. Gaat het over zaken die het daglicht niet kunnen verdragen? Criminele zaken? Nee, niets van dit alles, ik wil het hier eens hebben over een verschijnsel dat mij eigenlijk vooral opvalt als het vroeg donkert en bij zwaar weer.

Groepjes joggers, atleten, ren clubjes. Bij avond en ontij (kou, regen, mist, hagel, sneeuw, storm en andere vormen van meteorologische omstandigheden) trekken zij de stoute renschoenen aan, strakke sportbroekjes, de nieuwste sportschoenen en fel fluoriserende vesten, om (meestal) in club verband de elementen te trotseren.

Ik heb altijd een diep respect voor dit soort groepjes. Zonder enige gène werken zij zich in het zweet in het vale licht van straatlantaarns.

Persoonlijk mag ik ook graag sporten. In de sportschool. Dan word ik ook nat. Van het zweet. Het heeft me echter nooit getrokken om ’s avonds in weer en wind groepsgewijs door Maassluis (of enige andere plaats) te gaan rennen.

En toch kan ik me heel goed voorstellen dat het werken aan je gezondheid of je conditie in een groep beter werkt dan in je eentje de loopband trotseren. Als je er even doorheen zit zijn er altijd anderen die je mee slepen, je motiveren, je over je dieptepunt heen helpen. En na afloop is het nagenieten van de geleverde prestatie iets dat je gezamenlijk doet, waardoor de prestatie toch net iets meer glans krijgt dan als je alleen sport.

Alleen dat van dat weer. Dat zal ik nooit begrijpen.