Dagenlang bleef het plaatje op mijn netvlies hangen: een nog intact pocketboekje tussen de resten van wat een vliegtuig was geweest. De vliegramp in Libië, 2010. Het boekje had ik ooit vertaald, ik herkende het direct.

Een meisje van een jaar of 12 moest het hebben meegenomen als vakantielectuur. Om de een of andere reden gaf het me een vreemd gevoel van betrokkenheid bij dat vreselijke ongeluk. Want ondanks het feit dat er veel mensen bij om kwamen, had deze ramp niet echt een ‘gezicht’ voor me. Hoe anders is dat nu. ‘t Lijkt of iedereen via via wel iemand kende die aan boord was.

Het is donderdagmiddag als mijn oudste zoon met een krijtwit gezicht voor me staat. “Mam, dat neergestorte vliegtuig…”

Hij doet zijn verhaal. Heeft iets gehoord via de groeps-Whatsapp van hem en zijn klasgenoten. Ze hadden vandaag hun rapporten opgehaald en wisselden nog wat laatste nieuwtjes uit, zo vlak voor de vakantie. Toen er opeens dat ongelooflijke bericht was. Een jongen van school zat in dat vliegtuig. “Hij kwam uit een hogere klas, iedereen kende hem.” Het nieuws is keihard aangekomen.

“Hoe kan dat nou, mam? Ik vind het zo raar, hoe kan je nou opeens zomaar wég zijn? Als je leven een boek is, dan was dat van hem nog maar amper begonnen. En nu is het al afgelopen.”

Machteloos mijn schouders ophalen is het enige wat ik kan doen. Niemand die daar iets zinnigs op te zeggen heeft. Sommige dingen vallen niet uit te leggen. Ik vraag me alleen af in wiens boek de afschuwelijke daad staat beschreven die dit tot gevolg heeft. En hoe zwart die bladzijde voor hem voelt.

NB

Een paar uur nadat ik mijn column heb gemaakt, lees ik op het nieuws dat een kinderboekenschrijver uit Alphen aan den Rijn beelden van een door hém geschreven boekje in de puinhopen van de MH17 zag liggen. Ook hij schreef er een column over op dichtbij.nl. Klik: hier

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

journalist | schrijver | moeder van vijf | jacquelinebouwmeester.nl | lifewith5.nl

2 Reacties

  1. Jacqueline Bouwmeester
    24 juli 2014 at 11:07
  2. 23 juli 2014 at 19:08

    DIT IS NIET TE BESCHRIJVEN !!!