Oktober is “Borstkanker Maand”, de maand van bewustwording van borstkanker. Helaas ben ik mij elke dag bewust ervan. Als ik ’s morgens na het douchen in de spiegel kijk, zie ik nog altijd de littekens op mijn lichaam. Maar die spiegel heb ik niet nodig om mij bewust te worden. Wanneer ik ’s morgens wakker word, zit het al in mijn hoofd en als ik ’s avonds ga slapen zit het er nog. En dat al bijna tien jaar lang. Daarmee bedoel ik niet dat ik al tien jaar depressief in een hoekje zit hoor, integendeel.

Al vaker was ik met een knobbeltje in mijn borst bij de dokter geweest, maar deze keer wist ik het zeker: foute boel. De huisarts stuurt me door voor een mammografie. Ik vind het altijd heel knap hoe ze het in het ziekenhuis voor elkaar kunnen krijgen om flensjes van je borsten te maken, en bij de wat grotere cupmaat pannenkoeken. In mijn flensje is niets te zien volgens de verpleegkundige. Maar ik laat haar voelen, en het verbaast haar dat ze dat niet kunnen zien om de foto’s. Daarom word ik doorgestuurd naar een ander kamertje waar een echo wordt gemaakt. En daar is inderdaad weefsel te zien waarvan ze niet weten wat het is, dus wordt er ook nog een biopt genomen en een aantal dagen later krijg ik de uitslag: Borstkanker!

Binnen een paar weken lig ik in het ziekenhuis en neem ik hartverscheurend huilend afscheid van mijn borst. En weer wat dagen later weet ik dat het een enorme grote tumor was van een agressieve vorm van borstkanker. Daarom krijg ik ook nog vijf keer chemo.

Ik sla me overal vrolijk doorheen, het haarverlies, de opvliegers, het toenemende lichaamsgewicht… Huilen en zeuren heeft geen zin. Dat heb ik in de onzekere tijden natuurlijk wel gedaan, maar nu weet ik wat het is en zit er niks anders op dan mij over te geven aan de behandelingen; donderdag chemo, vrijdag beetje bijkomen en dan maandag weer lekker aan het werk. In de weekenden met de kinderen mee naar de sportvelden en ook het sociale leven gaat door.

Het gaat allemaal prima, en als alles achter de rug is, en ik weer met een nieuw kort kapsel rondhuppel, komt de klap. Want wát als de borstkanker terugkomt? … Dan ga ik dood, uitgezaaide borstkanker is immers niet te genezen. Ik lig hele nachten te piekeren, en als ik al slaap, schrik ik in paniek wakker, want ik wil helemaal nog niet dood, wil mijn kinderen zien opgroeien, ik wil ook nog ooit oma worden… Ik word een steeds minder leuk mens.

Gelukkig ben ik nog genoeg bij mijn positieven om hulp te vragen, en vind – na even zoeken – een “therapie” die bij mij past, want ik zie mezelf nog niet zitten in zo’n praatgroepje waarin ik ook alle verhalen van anderen nog moet aanhoren. Ik ben zelf al zielig genoeg, en heb daar meer dan genoeg aan. Ik leer tijdens de therapie iets wat ik en iedereen zelf ook zou kunnen bedenken: Leven in het moment, het verleden is niet meer terug te draaien en de toekomst is niet te voorspellen. Het is vandaag wat het is, en morgen zien we wel weer. En zo is het. We kunnen ons allemaal wel druk maken om dingen die misschíen gaan gebeuren, maar dat is zo zonde van je tijd. Het leven is kort, en daarom moet je zorgen dat het niet aan je voorbij raast. Maak het mee, zowel verdriet als geluk. Ruik, zie, hoor en voel wat er is. En geniet met een grote G van de mooie en leuke dingen.

Het gaat niet om de lengte van je leven, dat heb je namelijk niet in de hand. Waar het om gaat is de kwaliteit van je leven, die kun je namelijk zelf bepalen. En daarom stoor ik mij niet meer aan de souvenirs die ik overhield aan de borstkanker; de littekens op mijn lijf van af- en opbouw en de opvliegers waardoor het water regelmatig van mijn hoofd gutst. Want ik zeg maar zo: Beter met opvliegers op het terras, dan zonder opvliegers onder het gras. Pluk de dag!

Marga v/d Peppel

Marga v/d Peppel

Marga van de Peppel-de Bruin | Zondagcolumnist |
vrouw-moeder-dochter-zus | serviceadviseur in een automobielbedrijf | Plukt de dag | Eeuwig aan de lijn |

6 Reacties

  1. Marga
    11 oktober 2016 at 10:54

    Dank jullie wel voor de vriendelijke reacties, al leg ik niet direct verband tussen mijn column en zwarte piet 🙂
    En inderdaad Janneke, het is geheel wederzijds. Kanker schept ook een band! 😉

  2. Trudy
    11 oktober 2016 at 01:41

    … jouw woorden zorgen voor kippevel..iedere keer weer als ik dit lees..
    … hoe krachtig en vooral positief kun je zijn ? RESPECT voor je ..

  3. Odette
    10 oktober 2016 at 09:51

    Mooi geschreven…..
    Je bent een kanjer xx

  4. Janneke
    10 oktober 2016 at 08:40

    Zoooo herkenbaar en zooo goed verwoord .. zo leuk dat als ik je zie we elkaar alleen maar aankijken en elkaar dan ook direct begrijpen …carpe diem Marga !!!! 💋

  5. B. Scheurwater
    9 oktober 2016 at 12:40

    Velen kunnen een voorbeeld aan je nemen. Het verleden is niet terug te draaien en we leven NU. Hoop dat ook veel zwarte piet activisten het lezen…Wens je veel licht, liefde en kracht mooi mens

  6. Aad Rieken
    9 oktober 2016 at 11:48

    ”VLIEG OP MET OPVLIEGERS!”
    (hoofd omhoog en borst vooruit)

    ”Mar-Ga(at) Optimistisch Door,Respect!”