Column: Bretagne

Pas laat kozen we dit jaar een vakantiebestemming. Vaak ligt deze al maanden van tevoren vast maar door onvoorziene omstandigheden viel het besluit nu pas tijdens de Tour.

In combinatie met de strandwens van de kinderen, de korte duur (1 week) en eerdere vakantietrips kwam eigenlijk als vanzelf Bretagne uit de koker. Waarom eigenlijk? Spectaculaire bergen vind je er niet, het weer is er net zo onberekenbaar als in Nederland en wanneer je echt in de westpunt wilt zitten is het ook nog eens 1000 km rijden.

Na een kleine week kamperen in Lannion (N-Bretagne) met drie dochters kan ik de  lezer inmiddels toevertrouwen dat het de  reis meer dan waard is, zelfs bij overvloedige wolkenvelden en temperaturen van maximaal 20 graden Celsius.

De hitte en hysterie van Zuid-Europa worden hier vervangen door frisse zeeluchten en beschaafde omgangsvormen. Zelfs de Duitse campinggasten blijken hier verrassenderwijs voor rede vatbaar als je hen om geluidsdemping verzoekt, in schril contrast met de reactie vorig jaar in Kroatië  (zie column ‘ beter een goede buur dan n verre vriend ‘).

Het ruige kustlandschap is natuurlijk de grootste trekpleister en dan met name vanwege de sterke getijdenstroom. Gisteren hebben we daardoor in Carantec bij eb kunnen zien wat voor een wereld zich onderzee bevindt. Lopend op opdrogend zand, zeewier, schelpen en langs mosselkolonies op rotsblokken is het bijna niet voor te stellen dat het hier 6 uur later weer volledig onder water zal staan. Niet zo snel als in mijn angstdromen waar ik huis en haard niet meer kan redden van de opstomende watermassa, maar toch fascinerend. Het doet je beseffen dat alles tijdelijk is, wat mogelijk ook de relativerende aard van de Breton verklaart.

Verder vermaken we ons hier sportend, lezend (het meisje in de trein maakt verwachting waar), kaartend en mopperend op het weer en de wifi dermate goed dat de terugreis morgen veel te vroeg gaat komen.

Er verveelt zich iemand. Ik ga hockeyen.