Column: Chaos in mijn hoofd

column 38

De laatste zaterdag van de vakantie. Mijn man en kindjes liggen nog in bed. En ik? Ik probeer iets op papier te zetten. Ik moet mijn column schrijven maar mijn hoofd is er helemaal niet bij. De afgelopen dagen heb ik weer eens een giga chaos in mijn hoofd. Allerlei gedachten vliegen door elkaar. In die chaos dacht ik de redactie een mail te sturen of ik een keer over kon slaan maar door diezelfde chaos ben ik het ook weer vergeten. Nou ja, hier zit ik dan en doe ik toch maar een poging.

Waar die chaos door komt?

Doordat de vakantie afgelopen is. Dat mijn kleintjes maandag weer in het gareel moeten. Ik heb in de vakantie gewoon doorgewerkt, al dan niet in een wat lager tempo maar dat vind ik niet erg. Maar dat de kleintjes weer naar school moeten, dat blijft voor mij toch een drama. Daarbij staat er voor maandag nog een spannende gebeurtenis op het menu maar ik denk dat ik daar beter nog niks over kan zeggen, omdat dat niet gewaardeerd wordt. Maar ik heb er wél slapeloze nachten van.

En zo zat ik dus heerlijk te klagen aan de telefoon tegen mijn vader. We bellen Facetime zodat ik kan zien wat hij zegt. Ik ben er helemaal nog niet klaar voor dat de vakantie al afgelopen is en ik wil het niet… Langzaam zie ik een smile bij mijn vader op zijn gezicht komen. Nadat ik uitgeraasd ben zegt hij dat de appel niet ver van de boom valt. Mijn moeder had precies hetzelfde probleem als onze vakantie afgelopen was. Zij had er ook een hekel aan.

En dan komt die smile ook bij mij op mijn gezicht en ik denk terug aan de middelbare school periode.

Met regelmaat van de klok had ik “ernstige hoofdpijn” en moest ik echt voortijdig mijn schooldag af breken. Uiteraard moest er dan de volgende dag een verzuim briefje bij de directeur op zijn bureau liggen. In de meeste gevallen had een vriendin ook een spontane kriebel in haar keel die verholpen moest worden met medicatie die zij toevallig niet bij zich had. En zo zaten we dan samen op de fiets naar huis. Mijn huis. Thuis aangekomen vroeg ik dan of mijn moeder dat briefje alvast wilde schrijven. Waarop ik dan standaard als antwoord kreeg: Natuurlijk schrijf ik die. Op voorwaarde dat jullie eerst gezellig bij mij aan tafel thee komen drinken. En dat was voor ons geen probleem!

Doordat ik FaceTime bel kan iedereen horen waar we het over hebben. Zo kon Sander ook het hele gesprek volgen. Ik denk de meeste buren ook …  Na wat herinneringen hierover zeg ik dat ik uiteindelijk toch goed terecht ben gekomen. Ondanks mijn gespijbel. Opeens lacht mijn vader en hoor ik bij San een gniffel. Wat wat wat ik heb het niet verstaan! En San herhaalt netjes Dat jij goed terecht bent gekomen, dat komt door mij.

Hhhmmm laten we daar maar geen antwoord op geven.