Column: Columnisten

Eigenlijk beseft niemand hoe moeilijk het eigenlijk is om elke week een nieuwe column te schrijven. Sommige mensen doen dit al jaren, elke week weer en ze zijn ook elke week weer vol komische verhalen, of inspirerend, of gewoon kritisch over van alles.

Toen ik de eerste keer gevraagd werd had ik mezelf in elk geval beloofd over bepaalde dingen absoluut niet te schrijven. Bijvoorbeeld politiek, waar ik steeds minder in geloof. Gemeentelijke bestuurders, na een handtekeningactie van mijzelf er toch achter gekomen dat het niks uitmaakt, want ze hebben hun eigen agenda en hoe achterlijk hun motiveringen ook zijn, ze zitten op hun eigen koers en niets en niemand brengt ze eraf.

Geloof, ik wil op niemands tenen trappen en ben van mening dat iedereen recht heeft om zijn eigen geloof te kiezen en dat we met elkaar respectvol daarmee om moeten gaan.

Kleur, dit boeit me echt niet, wat me boeit is het karakter van een persoon. Ik verbaas me nu al dat we de discussies al voorbij zien komen op facebook over zwarte Piet. Waar zijn we mee bezig? En dan wil ik het al helemaal niet hebben over de lekkernijen die vervolgens veel te vroeg in de winkels liggen die met het Sinterklaasfeest te maken hebben.

Sex? Uh nee. Gays en lesbiennes? Nee. Fifty shades of grey? Hebben we al gehad, zoooo 2010! Transgenders? Griekenland? De vluchtelingen?

Ik geef het je te doen, elke week weer hoor. Er zijn genoeg onderwerpen, maar als je niemand wilt kwetsen en geen enorme discussies wilt uitlokken dan is het best lastig.

Dan zit ik hier met een net afgebroken kies te bedenken of dat interessant is te vertellen, over het hoe en wat en waarom.

Kijk naar een Linda die, ok het is met de hulp van een redactie maar dan nog, een heel onderwerp voor haar tijdschrift weet te verzinnen en een leuke column erbij. Of een Daphne die elke week weer een herkenbaar iets in het tijdschrift Vrouw schrijft. En dan zijn de heren er ook nog, die kunnen er ook wat van. Bekijken de wereld weer op hun manier, wat vaak tot komisch nuchtere verhalen leidt. Wij emotionele vrouwen kunnen daar soms nog wat van leren. Wie er nou beter schrijft? Geen idee, iedereen zal zo wel zijn eigen favoriete columnist hebben.

Maar als u, de lezer heerlijk met een kopje koffie of thee de column leest, sta dan eens stil bij het feit dat voordat deze verschijnt er een heel process aan vooraf is gegaan. Van wikken en wegen, van schrijven en herschrijven, van lezen en herlezen en dat als je het verstuurd hebt je eigenlijk gelijk al aan de volgende moet beginnen. Soms krijg je ineens inspiratie, maar het kan ook gebeuren dat je op de valreep opeens een idee krijgt.

Ik heb het voorrecht om deze wereld eens van een hele andere kant te bekijken. Mijn petje af voor al die columnisten, die op welke manier dan ook ons iets laten zien. Voor diegene die niet bang zijn om een discussie te beginnen, die onze waarden en normen op de proef stellen en opnieuw laten bekijken in deze roerige wereld.

Was dit onderwerp nu een noodgreep uit gebrek van een onderwerp? Nee eigenlijk niet, ik (het groentje) wilde even mijn bewondering uiten voor al die rotten in de wereld van columnisten.