Column: Daar gaat mijn eigen risico

Ik klim zo elegant mogelijk op de behandeltafel van de fysiotherapeut en ga liggen, mijn hoofd in een gat. Na even passen en meten lig ik goed, al is het niet comfortabel. Ik zucht eens diep en tuur door het gat naar de buizen van de tafel en naar de grond. Meer is er niet te zien. De fysiotherapeut gaat aan de slag en weet direct de vinger op de zere plekken te leggen.

We kennen elkaar al jaren en hij kent me ondertussen door en door. Zonder dat ik veel hoef te zeggen, kan hij zien waar mijn pijn op dat moment zit. Ik verbaas me er iedere keer over. Tijdens de pijnlijke behandeling probeer ik door het gat terug te praten. Het is net zo als bij de tandarts die je een vraag stelt terwijl je met zo’n zuigslang in je mond zit en het kwijl van je kin druipt. Probeer dan maar eens een zinnig antwoord te geven. Nu ben ik een beetje een clown en ik weet altijd wel een grapje te maken van een vreemde situatie.

Terwijl ik daar zo lig en door het gat staar, denk ik aan mijn eigen risico. Het is februari en ik heb het er al aardig door gejast tot nu toe. Ik stel ziekenhuis- en doktersbezoeken altijd zo lang mogelijk uit, maar een chronische ziekte gaat niet vanzelf over helaas. Laat staan twee.

Als een bejaarde hijs ik mezelf weer van de behandeltafel af en we maken een volgende afspraak. In de spiegel zie ik dat de afdruk van het gat in mijn voorhoofd staat. Hij vindt dat ik geopereerd moet worden, het lijkt de beste oplossing. Ik zie de euro’s de deur uit vliegen. Ik wacht het nog wel even af, misschien gaat het vanzelf over. Ik stap op mijn fiets en ga op weg naar mijn volgende afspraak bij een specialist.

In een uitgestorven wachtkamer neem ik plaats en verbaas me over de rust. De baliemedewerkster vertelt dat het ’s ochtends altijd wel erg druk is. Soms zijn er wel honderd mensen om bloed te laten prikken. Ik maak een snel rekensommetje in mijn hoofd. Ik zie een beetje op tegen dit bezoek. Niet dat de arts niet aardig is hoor. Het is een vrolijk consult bij deze specialist en we maken over en weer grapjes. En terwijl hij de afspraak afrondt vraagt hij me naar mijn eigen risico. Ik ben verbaasd en vertel hem dat ik dat inderdaad moet betalen.

“Dan was dit een adviesgesprek,” zegt hij “dat scheelt weer.” De man kan ook nog gedachtenlezen, flitst er door mijn hoofd.

Terwijl ik de spreekkamer uit stap, zie ik tot mijn grote verbazing dat die stampvol zit. Wat een hoop eigen risico!