Wie een entreebewijs heeft is welkom. Voor de hoofdentree van de Groote Kerk staat een grote rij. Er is geen onderscheid des persoons op deze vrijdagavond de zestiende mei, maar je ziet dat sommigen zich extra netjes gekleed hebben voor de gelegenheid.

Ingeklemd tussen een VVD raadslid en haar partner voor mij en een CDA raadslid met haar partner achter mij, schuif ik geduldig mee. Plots wijkt het VVD raadslid uit de rij en neemt de ingang rechts en laat de massa links liggen. Het CDA raadslid wacht geduldig en gaat met vaste koers door het midden. Symbolisch?

Binnengekomen is het een drukte van jewelste. “Neen meneer mag niet zo maar ergens een plekje zoeken”. Een van de behulpzame dames, werkzaam op het stadhuis, dirigeert mij naar de zijkant. “Wachten tot er een plekje vrijkomt in het rode vak want dat is de kleur van uw kaartje.” Rood? Dat was mij niet opgevallen. Na twee minuten mag ik plaatsnemen en ik kom terecht naast een dame, voor de gelegenheid gekleed in zwart, die daar al zit met haar dochtertje. Zij is een PVDA raadslid. Kon niet missen: een rood vak zei ze toch?

Dan begint het programma en ceremoniemeester ‘Johan van Oldenbarnevelt’ neemt het woord. Afgelopen december in de bibliotheek noemde hij zich nog bisschop van Mira, maar ik verbaas mij nergens meer over in deze omgeving. De toespraak van de burgemeester, het koor, het verkleed naspelen van het ondertekenen van de Akte van Separatie, het is voor een kind best een lange zit. Moeder weet haar aandacht goed te verdelen tussen Koos en dochterlief. Burgemeester Koos declameert op een toon die we kennen van Carlo’s over-the-top persiflage van Jan Mulder uit DWDD. Het is een aardig schouwspel, maar ik krijg een extra voorstelling! Als aan het einde van het programma “We’ll meet again” wordt gezongen, geniet ik stilletjes van een miniplaybackvoorstelling van moeder en dochter naast mij.

Voor ik het besef, staan we allemaal weer buiten. “Waar is papa?”, hoor ik.  Ze speurt de omgeving af naar haar vader en broertje. Die staan niet bij de deur zoals was afgesproken, maar een telefoontje van moeder brengt snel duidelijkheid.

Tien minuten later – ik sta op de Marnixkade onder koorgezang en wacht op de dingen die komen gaan – komt het voltallige gezin voorbij. Ik denk terwijl ik haar charmante verschijning nakijk: “Daar gaat ze, ze heeft het onder controle. Die komt er wel!” Wie weet ooit als wethouder en dan zal ik tegen haar zeggen: “So we  meet again!”

PS

Het zou toch wat zijn als over 400 jaar in de geschiedenisboeken staat: Maasland was een klein plaatsje gelegen benoorden de zelfstandige stad Maassluis. Maasland verloor in 2014 zijn zelfstandigheid en werd ingelijfd door de gemeente Midden Delfland. Het is een feit, maar of het zo op papier komt…

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

3 Reacties

  1. 19 mei 2014 at 09:40

    Er zaten lintjes aan de buitenste stoelen in de kleur van het vak.

  2. 19 mei 2014 at 08:41

    Ah, was jij dat? Mijn verontschuldigingen dat ik je niet herkende. Het was een prima plaats toch daar? Volgens mij was tot de rij niemand zich bewust dat er verschil was in de kaarten. Ik vond dat de organisatie dat juist subtiel had gedaan. Wij zaten overigens in een groen vak. Jo-Ann

    • 19 mei 2014 at 08:53

      Prima georganiseerd en goede plaats. Het was inderdaad subtiel gedaan, want ik kon het onderscheid tussen die vakkleuren niet ontdekken. Daar zat ik dan: kennelijk als ‘rode’ tussen de ‘groenen’ 🙂