column nr 22
 

2018 komt er aan met een hoop drukte thuis.

In september lagen de kruidnootjes al in de schappen. De opening van de nieuwe Hema zorgde voor een walhalla aan chocoladeletters voor onze Roos. Oké, de versie met karamel en zeezout is echt wel heel lekker. Het kon niet lang meer duren of ook de Sint kwam weer naar Maassluis; een spannende tijd voor kinderen. Als je dan op 18 november langs de kade staat wordt dat allemaal nog wat erger.

Op de avonden dat de schoentjes gezet mochten worden, werden de kinderen dan ook steevast wakker. Dan stonden ze ineens in de kamer – nou ja Roos dan want die kan zelf uit bed – met de opmerking: ”Mama ik hoor nu echt Sinterklaas op het dak”. “Snel naar bed dan”, was mijn antwoord, “want anders zit er sowieso niets in je schoen”. Dan sprintte Roos weer naar boven, het slapen werd daarna wel heel erg lastig want wat zou er nou in de schoen zitten? Waar onze kinderen normaal heel goed kunnen uitslapen, lukte dat nu echt niet. Ze wilden in hun schoentje kijken … nou ja, Roos want Daan snapt het nog niet echt en heeft meer oog voor de kruidnoten dan voor het cadeautje.

En het enige dat ik dacht: was het maar 6 december.

Niet dat het geen leuke tijd is – alles behalve dat – maar ik ben nogal gehecht aan mijn nachtrust en daarbij word ik er blij van als de rust weer terugkeert. Hoe leuk het bezoek van De Sint en hoofdpiet ook was. Het plezier in het Sinterklaashuis met de piet in bad, de grapjes van de bakpiet en noem maar op. Wat hebben de kinderen genoten en ja ik ook hoor! Zeker als je bedenkt dat het zomaar de laatste keer zou kunnen zijn …

Is de rust nu teruggekeerd? Nee, natuurlijk niet! We zijn onderweg naar kerst en oud & nieuw.

Advent is begonnen, op school betekent dat elke week een kaarsje extra branden en thuis betekent het dat elke dag een vakje van de kalender opengemaakt mag worden. De kerstboom is opgezet en sinds Roos daar groot genoeg voor is, mag ze helpen wat voor mij betekent dat het een net iets ander resultaat geeft dan ik voor ogen had. Ik leer er langzaam mee leven.

Rust en regelmaat maken voor ons even plaats voor gezelligheid en alles nét even anders met de feestdagen … binnen grenzen natuurlijk. Zo hoort het ook, als ik kijk naar de herinneringen van mijn jeugd. Foto’s van alle kinderen onder de kerstboom, gezellig eten met de hele familie, soms nog wat cadeautjes en niet te vergeten: kerstnacht zingen op de markt. Ik hoop dat – als Roos en Daan oud genoeg zijn – dát ook nog bestaat want die traditie geef ik graag door!

Dit is mijn laatste column in dit jaar, daarom wens ik u nu vast

Fijne kerstdagen en een heel mooi  2018