Column: De ballon

In de stromende regen en met een lijf vol pijn sta ik op een kerstmarkt. Samen met de mensen uit de andere kersthuisjes hou ik de moed erin. Meezingen met ‘Last Christmas’ en een praatje hier en daar. Gezelligheid maak je zelf tenslotte.

Mijn eigen kersthuisje heb ik best aardig versierd, mijn sprookjeskookboeken uitgestald en op het pleintje voor mij brandt een vuurtje. Twee mini pony’s met kleine geweitjes lopen langs en toveren een lach op mijn gezicht. Het is erg grappig en eigenlijk vind ik het ook weer zielig. Verderop zie ik een klein meisje vrolijk rondhuppelen door de regen. Ze heeft een roze jasje aan en deelt foldertjes uit. Ze zal niet veel ouder zijn dan een jaar of zes.

Ze huppelt naar me toe en kijkt me vragend aan. “Wil je een kleurplaat?” vraag ik haar. Ze vertelt dat ze die gisteren al van me gekregen heeft en ineens herken ik haar. “Wil je dan een ballon?” vraag ik. Ze knikt en haar ogen beginnen te stralen. Ik vraag haar welke kleur ze wil en laat haar het mandje met ballonnen zien. “Een bjauwe,” zegt ze. “Voor mijn bjoej.”  Ik frons even mijn wenkbrauwen maar dan begrijp ik haar en geef haar een blauwe ballon. Voor haar broer.

“Welke wil jij?” vraag ik. “Wat is jouw lievelingskleur?” Het meisje denkt even en dan zegt ze resoluut: “jood!” Ik lach hardop en vertel haar dat het ook mijn lievelingskleur is. Ik geef haar de mooiste rode ballon die ik heb. Ze pakt hem aan en huppelt blij weer verder. Grinnikend denk ik aan het verhaal van Olivier de brandweerman, of zoals hij dat zelf zegt: “Oliviej de bjandbeejman”. Een verhaal uit mijn sprookjeskookboek. Over een brandweerman die niet alle letters goed uit kan spreken. Olivier met zijn rode brandweerwagen.

Ik kijk het meisje na en het lijkt of de zon even doorbreekt. Haar roze jasje en rode ballon weerspiegelen in de grote plassen.