En dan is daar opeens die vraag van Corinne of ik een gastcolumn wil schrijven. Hartstikke leuk natuurlijk en ik doe het graag, maar waarover?
“Niet over mij”, zegt mijn snotterende vent in kamerjas. “Zeg maar hoe lief ik ben”, zegt mijn jongste terwijl ze met onze blonde labrador speelt, die als een ongeleid projectiel door de kamer achter een bal aan schiet. Ik hou mijn hart vast, de boom, de boom, maar gelukkig zijn alle ballen niet van glas dus ik hoef me niet te druk te maken.
Over de oudste, die het leven (lees uitgaansleven) aan het ontdekken is? Nee, dat kan niet iedereen aan, ik betwijfel soms wel of ik het aankan. Over het dorp waar wij in wonen? Midden in de bollenstreek? Ja maar daar heb ik meer dan een column voor nodig. Vooral als je het over de toeristen hebt die met de gekste capriolen in het voorjaar zo nodig de tulpen van dichtbij moeten bekijken en er bussen voor laten stoppen en vervolgens tussen de bloemen duiken.
Over de kerst, die dit jaar niet zo aanvoelt? Met deze temperaturen zie ik de eerste knoppen van hyacinten al in de tuin verschijnen. Ook de eerste puntjes van krokussen zie ik in het park als ik de hond uitlaat.
Vanochtend in alle vroegte heb ik de hond uitgelaten, werd bijna uit mijn schoenen geblazen door de wind en de regen. Daarna met de jongste naar de manege voor haar wekelijkse paardrijles. Met mooi weer is het dan al druk in de duinen, fietsers, hondenuitlaters, lopers, paarden met rijders, maar vanochtend was het donker, koud, nat, winderig en heel erg stil.
Door het weer worden de paarden dan wat onrustiger, speelser en ondeugend. Voor de acht kinderen heel spannend soms, maar de moeders zitten af en toe met ingehouden adem te genieten. Het is leuk om te zien hoe zo’n prachtig beest zijn of haar karakter laat zien en hoe onze kinderen daar mee omgaan.
Ze leren er veel, mijn jongste heeft in die drie jaar geleerd om wat steviger in haar schoenen te staan. Je moet wel, want anders neemt zo’n paard een loopje met je en dat is eigenlijk niet anders dan wat mensen doen. Alhoewel het eigenlijk wel heel vroeg is en ik graag nog een uurtje in mijn warme nestje had willen liggen, geniet ik van de kunstjes die voor ons uitgehaald worden.
Daarna toch de winkels in en wat voorbereidingen treffen voor de kerst. Rustig dit jaar, lekker thuis met het hele gezin, mijn “derde extra” dochter komt gezellig en twee lieve vrienden, die hun 50ste huwelijksjaar vieren met een etentje in de Hoftram in Den Haag. Ik verheug me erop en ben heel benieuwd naar die ervaring, terwijl een kok het eten in de tram bereidt en wij kunnen genieten van Den Haag en Scheveningen terwijl wij dineren.
Ik voeg het, samen met deze column, toe aan mijn lijstje van dingen die ik nog nooit gedaan heb. Het kerstgevoel mag er dan nog wel niet zijn, maar als ik dit jaar afsluit kijk ik terug op leuke momenten en … ik heb Corinne Hamoen leren kennen. Zonder haar zou u dit nu niet lezen.
Mag ik u dan allen fijne dagen toewensen? En voor het komend jaar heel veel goeds? En misschien tot de volgende keer?
2 Reacties
Bondine dank voor jouw invalbeurt op het laatste moment. En het is wel de laatste keer dat het je eerste keer hier was 😉
ik wens jou ook alle goeds.
Wow! Mooi geschreven. Top!