Half vijf op zaterdagmorgen. Het is  de eerste keer dat ik op een onzalig tijdstip een app-je krijg met de tekst “Hoe gaat het met je?” Kennelijk maakt iemand zich nu zorgen om mij. Ik slaap echter diep, lees hem pas vier en half uur later en geef dit antwoord: “Ik sliep tot een engel neerdaalde en mij meenam naar boven alwaar ik mijn rust vond

Wat eraan vooraf ging

Op vrijdagavond koop ik een enkele reis per spoor richting Rotterdam CS. Het is waarschijnlijk de eerste en zeker weten de allerlaatste keer dat ik een kaartje koop voor de Hoekse Lijn. Ik reisde in deze eeuw een enkele keer op kosten van een overheidsinstelling, maar voor de rest: nooit van mijn leven. Ik ben uitgenodigd als medewerker van een van de media en omdat onze Corinne Hamoen een korte voordracht mag doen, wil ik daar graag persoonlijk bij zijn. Al was het maar als steun, want ze vindt het best spannend. Ik hoop haar op Rotterdam CS te treffen.

De heenreis is heel ontspannen mede dankzij een aangenaam gesprek met een reisgenoot. Dat kan op dit tijdstip in een rustige avondcoupé, hoewel we niet de enigen zijn die deze tocht zullen blijken te maken. Op Rotterdam CS is het een herrie van jewelste dankzij twee accordeon spelende dames die voor vertier moeten zorgen. Het staat er vol met lieden-die-hun-laatste-tocht-gaan-maken.
Wat een herrie produceren die mensen en het is nog lastig om het laatste treinkaartje en het polsbandje te bemachtigen. Het davert en je kunt elkaar bijna niet verstaan. Een en al gekte.

Ik tref inmiddels Corinne en loop met haar mee in deze optocht die doet denken aan Het Grote Gebeuren van Belcampo. Dan blijkt dat ik – en met mij de meeste andere media – helemaal niet in de coupé mogen waarin alleen wethouders – Edo en Ahmed hebben afgezegd – en de sprekers zitten. We mogen wel op het aanpalende sta-gedeelte er vlak naast. Ook goed. Mij krijgen ze niet gek, nog niet …

Vlak voordat de allerlaatste vertrekfluit klinkt, springt een horde Hoekenezen aan boord die zich al een beetje blijken te hebben ingedronken. Wat kunnen die lui een lawaai produceren. Als we net rijden trekken ze een fles champagne open en gaan helemaal los. Ze maken per telefoon een live verslag waarbij geen mens veilig is en het geluidsniveau elke beschaving voorbij is. Inmiddels heb ik het gevoel van de ‘laatste-dans-aan-boord-van-de Titantic’.

Van station tot station spreekt er iemand via de intercom. Ik sta inmiddels op een verhoogd deel met mijn oor op 10 cm van de luidspreker. Er heerst ondertussen een sfeer van dansen-op-de-vulkaan, terwijl het einde nadert. Maar mij krijgen ze niet gek. Alle teksten laten zich makkelijk samenvatten, dankzij de herrie en het matige geluid door de intercom: “Brrmmm, onverstaanbaar.. mzzzz; niet te horen… krkk krak, zoemmmm.” Zelden heb ik zo compact 10 gedichten kunnen samenvatten. Ook de wethouders die wat door de installatie vertellen, gebruiken exacte diezelfde woorden … Het is een “Can you hear me Major Tom, your circuit’s dead. There is something wrong” …

We naderen HvH en de inmiddels dolgedraaide Hoekenezen doen een count-down. We stappen uit op het station en op het perron schalt een ge-hoempapa tegemoet dat past bij deze “Bonte stoet van het circus Jeroen Bosch”. We pogen een glas wijn te scoren, twee bobo’s schudden elkaar ten teken van de overdracht een hand en een wethouder bralt zijn bobo speak vergeefs over de goegemeente. Het Smartlappenkoor tracht haar enthousiasme over te brengen op de aanwezigen, maar er is weinig animo.

Rond half drie vertrekken de bussen en het is aangenaam rustig alsof je in een slaapstad bent. Dankzij een gesprek in de laatste tien minuten, bewaar ik toch nog een aangename herinnering, maar die heeft niets met heel dit evenement te maken.

Ik sluip thuis het huis in en installeer mij rond drie uur op de bank, in de hoop niemand (ook geen hond) wakker te maken en val meteen in slaap.

Totdat mijn vrouw – die inmiddels mijn auto heeft zien staan en al een vergeefse app heeft verstuurd – om half vijf in de kamer verschijnt en vraagt of ik mee kom. Ik word wakker en ga mee naar boven en slaap uit tot tien uur.

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■

4 Reacties

  1. Aad Rieken
    4 april 2017 at 06:48

    ”NOSTALGIE!”

    In 1948 stond ik op her (perron zonder accordeon) te wachten op juf Huisman die uit Vlaardingen kwam met de Muizeneus,we vochten erom wie haar tas mocht dragen.

    In 1958 ging ik met de Hondekop naar de RK ambachtsschool in Rotterdam,waar je toen nog werd opgeleid voor bankwerker,schilder en/of timmerman.

    In 1968 ging ik met een Sprint-er vandoor om mijn favoriete (bij)cluppie Feyenoord te zien spelen met ‘supporters’ die het beste elftal (ooit) in de Kuip zagen spelen!

  2. 3 april 2017 at 17:17

    We zien je hier genieten

  3. Ronald van Santvliet
    3 april 2017 at 10:05

    KADENG KADENG JHOEHOEEEEE

  4. Aad Rieken
    3 april 2017 at 08:47

    ”NS Off,RET Online,
    Op De Hoekse Lijn!”

    Van Rotterdam tot Hoek van Holland,
    is deze lijn vijf maanden gestrand.
    De nieuwe RET lijn,
    laat ‘ie heel fijn zijn,
    voorlopig komt het busje plezant!