Column: De overheid als (falende) ouder

Als ouder ben je continu bezig met opvoeden. Het begint al als ze nog maar heel klein zijn. Baby’s moeten leren om te slapen en na een aantal maanden moet je ze leren wat wel en wat niet mag. Ze snappen al heel snel dat ‘nee’ betekent dat ze moeten stoppen waar ze mee bezig zijn. Niet dat ze dat altijd doen, maar dat is een tweede.

Het is goed voor kinderen als er regels zijn. Door ze te verbieden om in de buurt van een hete kachel te komen, voorkom je dat je kind zich pijn doet. En een puber mag ook niet in de auto van moeder rijden zonder rijbewijs, niet alleen voor zijn eigen veiligheid, maar ook die van anderen.

Elke ouder doet zijn stinkende best om de juiste regels te stellen voor zijn kind. Zoals we allemaal weten, valt dit niet altijd mee. Mijn dochter zit nu in de fase die peuterpuberteit wordt genoemd en met recht. Alles wat mama zegt is in elk geval niet wat mevrouw bedacht heeft.

‘We gaan eerst even fruit eten, dan mag je een snoepje.’, zeg ik vol overtuiging. ‘Nee mama, we gaan eerst even een snoepje eten en dan fruit denk ik’, kaatst ze terug. De banaan die ik voor haar neerleg, laat ze stoïcijns links liggen. Daar sta je dan als moeder met je goede gedrag. Het komt geregeld voor dat ik het niet kan winnen van mijn tweejarige en dan? Tja, dan geef ik toe.

Opvoeden is geen makkie, dat zullen alle ouders beamen, maar uiteindelijk zijn de meeste regels goed bedoeld, om het kind er beter van laten worden. Zonder regels krijgen we verwende, luie kinderen en volgens de documentaire van Zembla die ik pas keek: narcisten. Een generatie die zichzelf beter vindt dan anderen en alleen zoekt naar zijn eigen geluk, ten koste van dat van anderen. Ook komen ze in de knoop als ze ineens het echte leven in moeten, zonder de bescherming van hun ouders.

Leven zonder regels en zonder voorwaarden, gepamperd door de overheid.

Dit was de realiteit voordat de economische crisis uitbrak voor veel mensen en organisaties die geld van de overheid ontvingen. Toen er ineens geld tekort was, moesten gemeenten wel bezuinigen en werd er weer nagedacht over welke budgetten noodzakelijk waren. Een uitkering krijgen en houden is vandaag de dag niet meer zo makkelijk en subsidies zijn voor sommige partijen zelfs gehalveerd.

Wat betreft de organisaties die subsidies ontvangen, veel hebben het zwaar gehad en niet allemaal hebben ze het overleefd. Dat is erg jammer, maar er zitten ook goede kanten aan deze verandering. Organisaties zijn weer gaan nadenken over efficiëntie en een goede besteding van publiek geld.

Eerder zei ik dat regels goed zijn voor een kind, het maakt er betere keuzes door. Dit geldt denk ik ook voor deze organisaties. Een smak geld krijgen waarbij er geen voorwaarden worden gesteld, is als een kind opvoeden zonder kaders en regels. Ondanks de inhaalslag van een paar jaar terug, zijn we nog niet waar we zouden moeten zijn in mijn beleving.

Volgens mij kunnen gemeenteraden hierbij nog veel kritischer en scherper kaders stellen. Wil je publiek geld gebruiken? Prima, maar wel onder bepaalde voorwaarden. Misschien mis ik nog altijd wel een beetje ondernemerszin; hoe kunnen we met weinig geld, veel doen? Elke ouder weet dat het niet altijd makkelijk is om te zorgen dat je kind zich aan de regels houdt. Maar aan de andere kant, als je helemaal geen regels stelt en het kind zijn gang laat gaan, rijdt je puber misschien jouw auto aan puin en wie draait er dan op voor de schade?

Juist, de ouder.