Column: De roze wolk van het moederschap

De dag waarop ik voor het eerst moeder werd, dat is nu elf jaar geleden, had ik geen besef welke emoties dit teweeg zou brengen. Allereerst was hier de verliefdheid op mijn eigen kind. Een wonder wat in mijn buik heeft mogen groeien tot een prachtige baby! (lees: een baby moet echt eerst even bijtrekken na de geboorte, want zeg nou zelf: uiteindelijk ligt de baby erg krap en opgevouwen in de baarmoeder, en zo komt ie er ook uit)

Afijn, een moeder was geboren door de geboorte van mijn eerste kind! Elf jaar later mag ik mij moeder noemen van drie dochters en een zoon. En daarmee hebben ook alle ondenkbare emoties hun weg inmiddels weten te vinden. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Het moederschap vind ik geen roze wolk.

Nu kan ik mij indenken dat er veel reacties komen op deze ene zin, en dat mag ook, maar laat ik vooropstellen dat ik zielsveel van mijn kinderen hou en zij zijn alle vier het allerbelangrijkste in mijn leven. Waar het hier om gaat zijn de emoties waarmee een moeder te maken krijgt. Ik spreek vanuit mijn eigen ervaringen en mijn eigen situatie welteverstaan.

Laat ik een paar emoties opnoemen die mijn roze wolk veranderden in een donderwolk met bliksem en regen:

Onzekerheid, schuldgevoel, verdriet, pijn, woede, onmacht, piekeren, minderwaardigheidscomplex, tekortschieten, kortom: het gevoel hebben het allemaal fout te doen, en vooral dus te falen als moeder. En al deze gevoelens komen voort uit het feit dat ik als moeder zijnde het allerbeste voor mijn kinderen wil.

Nu is mijn situatie complex. Ik ben gescheiden van de vader van mijn drie dochters, en ik ben vorig jaar verlaten door de vader van mijn zoon. Daardoor hebben mijn kinderen te maken met alles keer twee. En helaas zijn kinderen te allen tijde de dupe van een scheiding. Kon het maar anders. Daar heb je het schuldgevoel…

Dat schuldgevoel loopt als een rode draad door mijn leven, want ik wilde scheiden, dus ik heb mijn kinderen in deze positie gebracht. Maar wat ik niet wilde, is dat de communicatie niet loopt tussen mijn ex-man en mij. Ik ben nu al jaren bezig om daar verandering in te brengen voor het welzijn van mijn kinderen, maar hij wil met mij niet praten, en dwingen kan ik hem niet. Hoe hoog ik ook spring, en welke instantie ik er ook bij betrek, het mag allemaal niet baten helaas. En dit vind ik zo erg voor mijn dochters!

Wat mij nu het meeste raakt, is dat er geen enkele instantie is die het voor elkaar krijgt om hem duidelijk te maken dat hij zijn dochters tekort doet en vooral schaadt. Wel krijg ik te horen dat het verstandig zou zijn als ik eens met iemand zou praten, en dat ik vooral rustig moet blijven. Want ik mag niet buiten het boekje gaan. Ik moet alles doorgeven, ik moet blijven communiceren al wordt ik genegeerd, ik moet netjes blijven, ik moet van alles voor het welzijn van mijn kinderen, maar van binnen ga ik kapot van alle negatieve emoties die zijn gedrag teweeg brengt, omdat mijn kinderen onrecht aan wordt gedaan. Niet voor mezelf, want wat hij van mij vindt of denkt mag hij zelfs hardop zeggen, maar als alleenstaande moeder zie ik het verdriet van mijn kinderen. Ik voed ze op, ik corrigeer ze, ik help ze, ik ben er elke dag voor ze, en juist tegen mij zetten zij zich af.

Wat dat betreft ben ik dankbaar dat de vader van mijn zoon en ik wel op redelijk goede voet staan. Het kan dus wel. Ook daarin spelen emoties een rol die het niet altijd even makkelijk maken, maar zolang ik zakelijk blijf denken en handelen, heb ik deze emoties aardig onder controle.

En alles wat ik doe, zeg, bedenk, uitvoer, creëer en ‘s nachts van wakker lig, en voor vecht, is altijd in het belang van mijn vier kinderen. Dus mijn roze wolk zijn mijn vier kinderen, en de donderwolken neem ik voor lief.

Omringd door liefde,

De belangrijkste liefde die voor een moeder bestaat.

Liefde die door je ziel doordringt

Waarvoor je je door vuur heen slaat.

Liefde in zijn puurste vorm.

Moederliefde is tastbaar, voelbaar en herkenbaar.

Maar een ding is moederliefde niet:

Breekbaar!