Column: De schuld van Maarten ’t Hart

Music was my first love and it will be my last

Ik ben sinds mijn jeugd gek op muziek. Natuurlijk begon dat met Nederlandstalige liedjes en Engelstalige rock and roll. Hilversum 3 bestond toen nog niet, Veronica op zee al wel.

Vanaf mij twaalfde nam dat serieuze vorm aan omdat ik een transistorradiootje kreeg en niet langer afhankelijk was van de distributieradio. Het ding maakte overuren, maar ik kon geen Veronica ontvangen, dus een tijdje later kwam er een andere met een sterkere antenne. Vanaf die tijd was Veronica “het station waar muziek in zit”.

De Beatles voerden de boventoon, maar toch hoorde ik ongemerkt regelmatig licht-klassieke muziek in de huiskamer.

Ik heb mijn hele schooljeugd veel naar Engelstalige radio geluisterd onder het leren. Een deel van mijn taalvaardigheid valt daaruit te verklaren, hoewel ik ook natuurlijke aanleg heb voor talen.

Het heeft mij zelfs indertijd ertoe gebracht songteksten en gedichten te schrijven. En dat doe ik nog steeds. Rond mijn zeventiende deed ik een poging om te leren gitaar te spelen, maar het eindexamenjaar doorkruiste mijn feitelijke voortgang.

De diverse piratenstations op de radio verdwenen en qua radio werd ik afhankelijk van radio 3 FM – toen nog Hilversum drie geheten. Omdat er inmiddels ook een radio 4 met klassieke muziek verscheen, ontstond geleidelijk aan steeds meer waardering voor klassieke muziek. Werk, studie, verkering, trouwen, kind en sport slokten al mijn tijd op, waardoor muziek een passie in passieve vorm bleef.

Als volslagen leek had ik geen echte voorkeur voor componisten en dus werd mijn smaak vooral beïnvloed door wat werd aangeboden. Dat bepaalde ook mijn platenkeus als ik af en toe een klassieke verzamel LP kocht.

Rond mijn 40e wilde ik piano leren spelen en ik had een tweedehands keyboard aangeschaft, maar dat was geen succes, te klein, eigenlijk een kinderformaat. En ook nu ontbrak mij feitelijk de tijd.

Eerst was ik een aantal jaren druk met musicals van Rijnmond Theater Produkties – zowel organisatorisch, uitvoerend als bestuurlijk – en toen kwam er een studie bedrijfskunde. voorbij. Daarna moest ik een aantal jaren elke maand een week voor het werk naar buitenland. Weg vrije tijd.

Het was inmiddels de tijd van de CD en ik kocht een aardig aantal klassieke verzamelaars per componist, nog steeds had ik geen uitgesproken voorkeur. In die tijd werd door Maarten ’t Hart een CD collectie van Bach muziek warm aanbevolen, maar ik liet mijn beurt voorbijgaan. Bach had daardoor wel mijn aandacht getrokken en in de loop der jaren is hij geleidelijk een onderdeel van mijn leven geworden.

Volleybal competitie bij MVC, inclusief webmaster en later ook het voorzitterschap van MVC slokten echter weer al mijn vrije tijd op.

Doordat er diverse tv zenders kwamen die zich alleen met klassieke muziek bezig houden, nam de confrontatie met Bach toe.

Ik speel zelf sinds 2008 piano. Ik heb twee jaar les gehad, maar door dat eeuwige tijdgebrek – hard werken en veel andere hobbies en bezigheden – worden vooruitgang en niveau sindsdien bepaald door de spaarzame momenten van vrije tijd.

Ik heb het notenschrift onder de knie gehad, maar toch weer losgelaten. Ik speel graag ballads en popmuziek wat vaak op papier met akkoorden is genoteerd. Dat gaat mij aardig af en ik vind er mijn ontspanning in.

Onderweg tussen huis en werk vice versa staat meestal radio 4 aan. Via internet op computer en smartphone zijn sindsdien steeds meer radiostations bereikbaar geworden.

Ook spotify eist een prominente plaats op. Ik ben nu altijd de DJ van mijn eigen voorkeur.

Ik sta op en ga naar bed met muziek, zo lijkt het wel. Ik kom vrijwel altijd uit bij Bach. Leken noemen zijn muziek zwaar. Daarom zijn het ook leken. De muziek van Bach is oneindig rijk en passioneel. Zoveel soorten muziek – kerkelijke en wereldse cantates, de Messiah -,  zoveel composities en het meeste is briljant mooi en verveelt nooit.

“Een dag zonder Bach is een dag niet geleefd.”

Dat is een mooie voor op een tegeltje, Aad.

Bach zit in mijn hart en dat is de schuld van Maarten ’t Hart.