Op weg naar een afspraak in Den Haag loop ik, zoals gewoonlijk, in een flink tempo en met de blik vooruit over straat. Dan spreekt een kleine Aziatische vrouw me aan, haar amandelvormige bruine ogen kijken me vragend aan. Een glimlach verschijnt op haar gezicht en ze vraagt me of ik haar kan helpen. “Is dit de Riskwij…, nee eh, de Rijkswiks…., nee….” Ze zucht even en haalt adem: “de Rijskwijk…, hè nee, de Rijkwijsk…, ach…”

Ineens begint het me te dagen en ik help haar: “De Rijkswijkse…, nee Rijkswijkseweg?” Zo dat is eruit en we lachen allebei voluit. Dat viel nog niet mee om die straatnaam eruit te krijgen. Onze ogen ontmoeten elkaar en we schieten in de lach. Tegelijkertijd bedenk ik me dat ik hier de weg helemaal niet weet. “Nee, helaas ik heb geen idee waar die weg is.” verontschuldig ik me. En weer schieten we in de lach.

“Het geeft niet, dank u wel mevrouw”, zegt ze vriendelijk en ze glimlacht nog een keer voordat ze snel haar weg vervolgd. Ik ga ook weer snel verder maar de lach blijft de rest van de dag op mijn gezicht. Als ik na mijn afspraak weer in de trein zit, pak ik het boek dat ik aan het lezen ben. “Achter de eeuwige glimlach” van Elisabeth Riphagen, mijn tante.

Ze beschrijft de ontmoetingen met honderd mensen die ze had tijdens haar tijd in Indonesië. Ik lees de verhalen achter de glimlach, de welbekende Aziatische vriendelijke glimlach die er altijd lijkt te zijn. Ik lees over liefde en verdriet, over klein en groot leed, over het dagelijkse bestaan. Verhalen over cultuur, godsdienst en samenleving, over mensenlevens.

Het is mooi om de verhalen te lezen en een klein kijkje te krijgen in het leven van deze mensen. De glimlach als masker naar de buitenwereld, naar elkaar en misschien wel naar zichzelf. Elk mens met zijn of haar bijzondere verhaal en daar een foto bij. En ik denk even terug aan de vrouw van daarnet, haar glimlach, ik denk aan mezelf, mijn glimlach. Dan denk ik aan de afspraak die ik had over mijn eigen plan, mijn droom, het opschrijven van levensverhalen van mensen.

Wat schuilt er achter een lach? Ik wil er graag achter komen. Hoe mooi kunnen de dingen samenvallen. Ik staar wat uit het raam en ik glimlach. Zou de vrouw met de amandelvormige bruine ogen het gevonden hebben, de Rijswijkseweg?

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu