Column: Dement

Vorige week moest ik verstek laten gaan. Geen column van mijn hand. Ik was mezelf weer eens behoorlijk voorbij gelopen en tijd voor een pas op de plaats. Ik ben een vrouw van mijn woord en het kostte me dan ook moeite om een afmelding te sturen naar de redactie. Het zou allemaal goed komen maar, zo schreef de eindredacteur.

“Welk deel van het woord NEE snap jij niet en vergeet je daarom te gebruiken?”

Bij mijn moeder hangt een klein tegeltje in de gang met daarop ‘Ik leef in mijn eigen wereld, maar dat is niet erg want ze kennen me daar.’ Nou bij de nieuwsredactie kennen ze me dus duidelijk ook. Mijn valkuil is dat ik snel te porren ben voor van alles en nog wat. Het vreemde is dan ook dat juist deze eindredacteur me attent maakt op een oproep op Facebook.

‘Ben jij een vrijwilliger die wil helpen als procesbegeleider bij het vastleggen van het unieke levensverhaal van een (dementerende) cliënt en diens partner?’ Meer kan ik niet lezen want de link werkt niet. Mijn eerste impuls is reageren en me aanmelden. Dit is namelijk wat ik het liefste doe en wil doen. Verhalen schrijven van en over echte mensen, gewone bijzondere mensen. Maar ik twijfel. Is dit een test?

Gelukkig ben ik (weer) druk met van alles en nog wat. Zoeken naar een parttime baan, dat overigens al een baan op zich is. Werken aan een paar opdrachten. Het hardlopen weer opstarten, deze keer in gezelschap van mijn dochter. Belastingformulieren invullen, overleggen over mijn sprookjeskookboek, en zo meer. Ik heb geen tijd om te reageren maar vandaag kijk ik er nog eens naar.

De twijfel slaat toe. Mijn hart wil graag dat verhaal opschrijven, mijn verstand zegt dat ik al genoeg hooi op mijn vork heb. Dat stomme getwijfel.

Net als gister toen ik een fleurige knuffelgiraf zag zitten tegen een lantarenpaal. Ik maakte een foto en deelde die op de sociale media zodat het diertje weer bij zijn bazenkind terecht komt. Thuis twijfel ik, had ik die knuffel nou mee moeten nemen naar huis? Stel je voor dat kwajongens ermee vandoor gaan. Maar als ik hem meeneem en de vader of moeder gaat zoeken? Ondertussen heb ik al een heel verhaal bedacht bij de kleurige giraffe. Ik heb hem zelfs al een naam gegeven. Mijn fantasie kent geen grenzen.

Ik kijk nog even naar het berichtje op Facebook. Dementeren, het lijkt me verschrikkelijk als het jou of je partner overkomt. Het is al afscheid nemen voor het uiteindelijke afscheid. Ik bewonder de mantelzorgers die rond de dementerende mens staan. Ik probeer de link nog een keer maar nog steeds krijg ik een foutmelding. Het zal zo moeten zijn. Ik vergeet het maar.