Het is stampvol in de trein en veel mensen hebben tassen en koffers bij zich. Ik ben op een plek gaan zitten waar geen stoel naast me is zodat ik mijn rugzak makkelijk kwijt kan. Een jongen en meisje stappen in met allebei een grote koffer. Ze kijken zoekend rond waar nog een plek is en vooral waar ze hun koffers kwijt kunnen. Ze vragen heel vriendelijk of de koffers naast mij mogen staan en gaan voor mij zitten.

Daar zit ik dan achter een muur van koffers.

Als ik op mijn eerste bestemming ben, staan de jonge mensen al op om me te bevrijden. We maken er een grapje over en met een glimlach stap ik uit de trein en loop naar een volgend perron. Aan de bagage te zien lijkt het wel of iedereen met vakantie gaat of op zijn minst een paar dagen van huis is. De trein arriveert en komt piepend tot stilstand. Op de enkeling na die dwars door de uitstappende reizigers zich een weg naar binnen baant, wacht iedereen rustig tot de weg vrij is. Het is even zoeken en ik zie een paar lege plekken.

Links zit een ouder echtpaar op een plek voor vier personen. Star kijken ze voor zich uit. Op de stoel naast hen liggen een paar plastic tasjes. Rechts zit een jonge man met een laptop en hij heeft op de andere drie stoelen tassen en een rugzak. Ik sta daar even in vertwijfeling maar de jongeman kijkt op en veert overeind. Hij staat op en begint al zijn tassen in het rek te leggen zodat ik kan zitten en nog twee andere mensen nemen er ook plaats.

Het ouder echtpaar verroert geen vin.

Het wordt steeds drukker in de trein en de plekken naast het oudere echtpaar blijven bezet door de plastic tasjes tot uiteindelijk iemand vraagt of ze hun tassen willen verwijderen zodat er zitplaats is voor anderen. Met een diepe zucht, een vernietigende blik waar je bang van wordt, pakt de man de tasjes naast hem en legt ze bij de tasjes op de zitplaats naast de vrouw. Met een zo mogelijk nog diepere zucht en boze blik haalt de vrouw de tasjes van de stoel naast haar omdat nog iemand daar wil zitten. Een aantal medepassagiers en ik kijken elkaar aan en waarschijnlijk denken we allemaal hetzelfde.

 

 

 

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu

2 Reacties

  1. Corinne
    12 juli 2015 at 13:58

    Dat is zo Lea

  2. Lea
    12 juli 2015 at 10:41

    Ik denk niet dat het met leeftijd te maken heeft want het barst tegenwoordig van de in zichzelf gekeerde eigenheimers .