Column: Dierentuin

Op het moment dat deze column online komt, zit ik hoogst waarschijnlijk met een big smile aan de cappuccino, te genieten van de eerste vakantieochtend! Zes weken lang geen klok kijken! Zes weken lang genieten. Heel veel mag, niet veel moet.

Op het moment van het schrijven van deze column zit ik te bedenken wat we allemaal gaan doen in zoveel vrije tijd. Het eerste wat door mijn hoofd schiet is de dierentuin.

Groot fan ben ik daarvan. Gelukkig de kids ook.

Acht jaar geleden ben ik in juni bevallen en in juli heb ik een jaarabonnement gekocht. Ik hoor je denken. Ja dat klopt, mijn meisje had er helemaal niks aan! In zoverre, hoe gezond is het om lekker in de buitenlucht te zijn en het is voor een kind altijd fijn om een gelukkige moeder te hebben. En gelukkig werd ik ervan! Ik heb er ook best wel wat rare dingen meegemaakt… bijvoorbeeld een aapje dat mij beet maar ik voelde me nou eenmaal genoodzaakt om mijn handen door het hek te steken ook al hangt er een bord dat de dieren kunnen bijten. Maar wat een mooi verhaal opleverde… Ik neem jullie even mee terug in de tijd, een aantal jaar, mijn kleine mannetje zat nog in de kinderwagen.

Een mooie, stralende dag. Ik besluit lekker met mijn kinderen naar de dierentuin te gaan.

Na enige tijd gelopen te hebben zegt Melissa dat ze naar het toilet moet. Eén van de eerste keren dat ik er kwam, adviseerde een medewerker mij om gebruik te maken van het invalidentoilet. Wel zo makkelijk, kinderwagen kan mee naar binnen en dan heb je ook nog eens de ruimte om je kont te keren. En zo belandden wij dus met z’n drieën en de kinderwagen in een invalidentoilet. We moeten alle drie plassen. Eerst mijn meisje, zij had het tenslotte gezegd. Dan mijn kleine man. Zo lui als dat hij is wil hij na het plassen even niet meer terug in zijn wagen. En … na het plassen handen wassen. Zo staan er twee kleine hummeltjes lekker te soppen. Mama gaat ook even. Trek mijn broek naar beneden, ga zitten en… de deur vliegt open! Met een vaart van heb ik jou daar schiet ik van het toilet om de deur weer dicht te trekken. Beetje boos kijk ik mijn meisje aan. Ik had nog zo gezegd om niet de deur van het slot te halen omdat we nog niet klaar waren. Sipjes kijkt ze naar de grond en zegt dit niet gedaan te hebben. Nou ja, vergeten en vergeven, wat maakt het ook uit. Ondertussen ben ik ook klaar, uiteraard was ik ook mijn handen en stift zelfs mijn lippen even. Wie weet kan ik nog ff sjansen met Bokito, want naar hem waren we onderweg. Klaar. Ik haal de deur van het slot, en stap naar buiten… recht in de armen van twee medewerkers en twee man medisch personeel. “Mevrouw, mevrouw, gaat alles goed met u en de kinderen?” “Ja hoor, hoezo?”

“U heeft aan het alarm getrokken. Toen u na menig maal kloppen niet open deed, hebben wij de deur van het slot gehaald. Zodoende kwamen wij bij u binnen.” Oooohhhh was dat het! Mijn meisje had het dus niet gedaan. Maar wie heeft er dan aan dat alarm touwtje gezeten? Sorry voor alle commotie, het alarm was dus per ongeluk en heb jullie niet horen kloppen.

Tot op de dag van vandaag weet ik nog niet wie het gedaan heeft. Wat ik wel weet is dat de service dus erg goed is in de dierentuin. De alarm touwtjes hebben wel degelijk een functie.

Deze vakantie ga ik zeker weer naar de dierentuin maak denk dat ik gebruik maak van het gewone toilet dit keer.

Fijne vakantie!