Column: Dik doen

Beter dik zijn dan dik doen. Ik zag deze uitspraak laatst op Facebook voorbij komen. Ik ben het helemaal eens met deze uitspraak. Uiteraard omdat het mijn dikke billen toch een beetje goed praat maar ook zeker omdat ik er een giga hekel aan heb als mensen dik doen. En ik vraag me af waarom zoveel mensen hieraan doen?

Met de regelmaat van de klok moet ik bijvoorbeeld mezelf verdedigen met mijn werk. Mensen vragen wat voor beroep je doet. Ik zeg dat dat ik werk bij mensen met een lichamelijke handicap. Oh en wat doe je dan? Ik breng mensen daar waar ze heen willen, soms blijf ik erbij, soms ga ik weg, doe boodschappen voor ze en haal de stofzuiger door het huis. “STOFZUIGEN? DOE JE HUISHOUDELIJK WERK?” De afkeer in stem en gezicht zegt mij genoeg. Weer zo iemand die dit minderwaardig vind. Maar waarom is onder andere dit beroep minderwaardig? Omdat ik geen studieboeken nodig heb gehad om het aan en uit knopje van de stofzuiger te kunnen bedienen? Omdat ik daar dus ook geen diploma mee behaald heb? Inderdaad, op een verjaardag vertel ik niet tegen mijn buurman dat ik afgelopen week een spin heb binnengehaald met mijn stofzuiger en ik daardoor nu een bonus krijg aan het einde van het jaar.

Heb ik nu iemand beledigd? Bij deze mijn oprechte excuses. Maar weet je: ík werd gisteren bedankt toen ik klaar was met werken. Mensen waren erg blij dat het weer opgeruimd was en de ander was erg blij weer een uitje te hebben gemaakt, mogelijk gemaakt door mij. Degene die zo neerkijken op mijn beroep, stel jezelf de volgende vragen eens. Wanneer ben je bedankt dat je er was? Weet jouw werkgever jouw naam? Word er ooit eens gevraagd hoe het met jou gaat? Mag jij thuisblijven als jouw kindje ziek is en jou nodig heeft? Ik heb dit allemaal! Ik kreeg zelfs laatst zomaar een bloemetje, zomaar een bedankje. En geloof me, ik voel me niet minderwaardig als ik zie dat ik mensen blij heb gemaakt.

En nee, ik rij geen dikke auto. Ik heb een oud barrel. Ik kan dus ook op een verjaardag niet vertellen dat mijn mega auto, binnen 3 seconden op de 140 zit (of dit überhaupt mogelijk is weet ik niet want heb er geen verstaan van 🙂 ). Maar ik kan wel vertellen dat dat ding van mij is. Op mijn naam staat. Als die bewuste verjaardagsbuurman mij zulke dingen wel vertelt, vraag ik me stiekem af of hij dik doet met iets wat echt van hem is of dat dat ding gewoon van de leasemaatschappij is. Of van de bank, dat is ook nog een optie. En uiteindelijk maakt het me allemaal niet uit, ik hoop dat deze buurman er gelukkig mee is. Ik wél met de mijne, hij brengt me daar waar ik heen wil. Mijn oude, trouwe, vriendje.

Waarom doen mensen dit? Zit geluk in een diploma? Vriendelijkheid in een functie?

Mijn mannetje is “maar” tankwagen chauffeur, ik miss Swiffer… so what?

Mijn vader leerde mij: Kijk niet op een putjesschepper neer, niet tegen een directeur op. Ik zou willen dat iedereen deze wijze les in zijn achterhoofd had.