Het was 2003. Ik werkte als nog jonge docent op het Accent College. De directeur vroeg aan me of ik met twee leerlingen een bijdrage wilde leveren aan de dodenherdenking op 4 mei.
De school heeft het monument in het Julianaplantsoen geadopteerd en ieder jaar droegen leerlingen bij de herdenking daar een gedicht voor. De andere docenten hadden afgezegd dus nu stelde de directeur de vraag aan mij! Nee zeggen is nog nooit mijn sterkste punt geweest en natuurlijk moest hier iemand heen. Nu ging ik elk jaar naar de herdenking want dat was een traditie geworden die ik van huis uit heb meegekregen.
Ik vind het belangrijk om elk jaar stil te staan bij iets wat we nooit meer willen meemaken. De leerlingen stonden echter niet echt te trappelen; het is natuurlijk ook best spannend. Ik heb twee leerlingen persoonlijk benaderd en samen wilde zij het wel doen. Maar ze wilden eerst een paar keer oefenen. Dat hebben we gedaan want zo gemakkelijk is het voordragen van een gedicht niet en zeker niet als je ook nog last van je zenuwen hebt. Een extra dingetje hierbij was dat we in de aula van de begraafplaats samen zouden komen en daar maakten we kennis met de burgemeester.
Dat vonden we allemaal wel een beetje spannend, de nieuwe burgemeester ontmoeten.
Het viel reuze mee, de burgemeester bleek een aardige man te zijn. Kort voor acht uur liepen we met elkaar richting het monument voor de ceremonie. Twee minuten stilte, kransen en bloemen leggen en toen waren de leerlingen aan de beurt, ze mochten het gedicht voordragen. Het verliep prima, ik was trots op mijn twee leerlingen!
De jaren daarna bleef ik de herdenking bezoeken. Elk jaar houden we twee minuten stilte om diegenen te herdenken die zijn omgekomen in de Tweede Wereldoorlog. Dat geven wij nu ook door aan onze kleine meid.
Elk jaar is er een bijdrage van het Lentiz Kastanjecollege, zo ook dit jaar. Twee docenten en een groepje van vier leerlingen liepen naar voren. Twee leerlingen wilde een eigen geschreven gedicht voordragen. De één las van papier. De ander – geheel van deze tijd – van een mobiele telefoon. Mooi om te horen hoe deze generatie er over denkt.
Een van de docenten heb ik als student in de klas gehad, wellicht heb ik tijdens een les in mei 2014 weleens mijn mening over de herdenking geventileerd! Voor het eerst sinds jaren vond ik het weer een mooie bijdrage, en ik keek ook met enige trots naar mijn oud-student!
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.