Column: Dood

Een column kan overal over gaan. Over kleine dingen, persoonlijke observaties, ergernissen, verwondering, blijdschap, verdriet en andere universele onderwerpen. De dood is zo’n onderwerp. Ieder van ons krijgt vroeg of later te maken met de dood. Niets democratischer ook dan dat, uiteindelijk gaan we allemaal dood.

Niets oneerlijker ook dan de dood. De een wordt 100 in goede gezondheid, de andere haalt door ziekte de volwassenheid niet. Sterven is net zo uniek als geboren worden, iedereen maakt het mee, niemand op dezelfde manier.

De laatste tijd denk ik veel na over sterven en de dood. Door persoonlijke omstandigheden word ik ermee geconfronteerd. Ouderdom of ziekte, met als onvermijdelijke uitkomst het sterven. Er is ook niets persoonlijkers dan een stervensproces en hoe een mens hiermee omgaat. De een verwerkt het heel alleen, diep van binnen, een ander heeft juist behoefte aan delen en uiterlijk verwerken van het verdriet  om een overledene.

Bij sterven en de rituelen rondom de dood horen muziek en woorden. Muziek ter onderstreping van het verdriet en de rouw, van het unieke karakter van de overledene . Maar zeker ook woorden, woorden van troost, ondersteuning, terug kijken, vooruit zien en woorden van anderen om precies dat te zeggen dat je zelf niet kunt omschrijven maar waar je jezelf of de ander als geen ander in herkent.

Zelf helpt het mij om poëzie te lezen over het afscheid van het leven. Daarom wil ik deze column besluiten met een gedicht van Bert Schierbeek die voor mij de dood als geen ander beschrijft.

Ik denk…

Ik denk
als het regent
laat ze niet nat worden

en als het stormt
vat ze geen kou

en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt

want je wordt nooit meer
nat noch vat je een kou

want het regent
noch waait ooit
meer voor jou