Column: Dood op straat in Maassluis

Zaterdagavond besluit ik een wandeling door heel Maassluis te maken om mij moverende redenen.

Bij mijn vertrek giet het, maar dat kan mij niet weerhouden. Na een uur zal de regen stoppen, mijn spijkerbroek en lederen schoenen hebben dan hun absorptievermogen maximaal getoond: ik ben nat tot op het bot, maar het is niet koud en de rest van de avond loop ik in dezelfde stevige pas om ons stadje heen.

Omheen lopen is een beter woord. (zie onderstaande kaart).

Scream

Mijn route voert via de Merellaan oostwaarts. Het regent zoals gezegd en naar goed Hollands gebruik zijn bij de meeste woningen de gordijnen open. Duidelijk is ook bij een aantal woningen de bewoners niet thuis zijn. In woonkamers waar men wel thuis is, werpt niemand een blik naar buiten.

Ik kan best in de stijl van de film “Scream”voor het raam gaan staan en dan op de ruit kloppen. Ik doe het niet want onze lezers moeten nog langer mee dan vandaag.

Over de Industrieweg valt niet veel te melden, anders dan dat ik ook daar geen kip tegenkom. Het Stationsplein biedt bij dit weer een extra sfeerloze aanblik.

Stond het vroegere stationsgebouw er nog maar.

Doodstil

De huizen aan het Pr. Julianaplantsoen ogen eenzaam en verstild, misschien omdat daar ook de begraafplaats staat. Geen mens op straat, niemand die naar buiten kijkt.

Op de hoek van Pr. Juliana plantsoen en Pr. Julianalaan word ik – door mijn schimmige wijze van oversteken – bijna geschept door de blauwe auto van onze dinsdagcolumniste Marianne en haar echtgenoot.

Ik denk niet dat zij mij herkent. Donker gekleed en capuchon van mijn regenjack diep over de ogen.

Afgedaald naar de Jozef Israelslaan en door naar de Rembrandtlaan. Nog steeds geen mens op straat. Dan naar de Vermeerlaan. In mijn ooghoek zie ik dat het  ‘roeken’bos aan de Sportlaan gelukkig er nog staat. Op de Vermeerlaan passeer ik een dame met een witte herder en dan moet ik bij de Laan 40-45 oversteken.

Ik kies ervoor door te lopen via het Wipperspark om drie problemen te aanschouwen die door diverse lezers zijn gemeld. Zij blijken het bij het rechte eind te hebben.

Droefenis in het Wipperspark

Achterstallig onderhoud qua groenvoorziening. Snoeien is geen overbodige luxe, de paden liggen vol water. Verschil tussen pad en verzopen grond is nauwelijks waarneembaar. Gelukkig maakt het deze keer niet uit voor mijn totaal doordrenkte schoenen. Ook zie ik geen hand voor ogen, dankzij het door wethouder Pleijsier verdedigde “donkerte beleid”.

Mocht mij hier iets overkomen, dan zal ik er waarschijnlijk pas na 24 uur worden gevonden. Het is inmiddels 21:30 uur geweest.

Voorbij de korfbalvelden van CKC wordt het weer lichter en loop ik – inmiddels is het bijna droog – via de Zuidvliet over de PC Hooftlaan naar de Noordvliet, richting Rozenlaan.

Nog steeds geen mens, geen beweging op straat.

Stalling op straat

Ik loop via het verlaten Kastanjedal, waar ik kan zien dat de hoge bomen in het openbaar groen bij de tuin van columnist Aad – eufemistisch gezegd – snoeiwaardig mogen worden genoemd.

Op het Sparrendal vallen de vele voor deur gestalde fietsen en bromfietsen op. Merkwaardig. Men beschikt over een berging in de flat op de begane grond.

Toen ik hier jaren geleden woonde was dat wel anders.

Dan ontmoet ik … een mens. Een meneer die zijn hondje los uitlaat en ondertussen op zijn smartphone loopt te kijken. Hij schrikt net niet van mij, maar dat is dankzij het feit dat ik hem tijdig goedenavond wens.

Bij Lely wel verlicht

Dan gaat het verder via de Weverskade. Opvallend is dat de verlichting alleen goed brandt rond de toegang tot het terrein Lely. De hele kade is vrij duister, maar dankzij de straatverlichting op de hoger gelegen Maasdijk behoud ik het zicht. Langs de vroegere woonstek van columniste Jacqueline voert mijn route en ik nader de opgang naar de Maasdijk bij de Albert Schweitzerdreef.

Ik besluit na te zijn overgestoken via de Schenkeldijk te lopen. Daar word ik gepasseerd door twee kakelende tienermeiden op de fiets die afslaan langs het Muziekgebouw om dan de Stadsmolen op te rijden. Ik volg hun voorbeeld maar loop bij de Dreef door naar het randparkje dat leidt naar huize DrieMaasHave dat enorm goed verlicht is, zeker bij de parkeerplaats. Hier ontmoet ik een drietal mensen die hun laatste ronde met de hond doen.

Het laatste stuk huiswaarts tussen de huizen door, levert weer geen teken van leven.

Dood op straat: geen  hond die het merkt

Ik vraag mij in absolute verwondering af. Er wordt steeds gezegd dat de gemeente Maassluis er alles aan doet om de woonomgeving veilig te maken. Waarom heb ik in gedurende deze drie uur daarvan niets waargenomen:  géén surveillerende politie, géén leden van project Waaks! Geen enkel Buurtpreventieteam.

Kennelijk is Maassluis een veilige stad waar je ’s avonds niet op straat dood gevonden wordt. Dat is niet zo gek: er is niemand om je te vinden.