Column: Dood

Ik had me voorgenomen om vandaag te schrijven over de actie Nederland leest! in 2014. Voor wie onder een steen leeft: In 2014 staat het boek ‘Een vlucht regenwulpen’ van Maarten ’t Hart centraal tijdens deze leesbevorderingsactie van de CPNB (Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek) en de Openbare Bibliotheken.

Tijdens de maand november leest heel Nederland het boek van Maarten en het Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart (NDMtH) gaat samen met de bibliotheek en het CPNB (en wie weet nog meer partners) hier een gedenkwaardige maand van maken.

Daarover had ik willen schrijven.

Maar door allerlei omstandigheden word ik de laatste tijd veel met de dood geconfronteerd. Daarom wil ik jullie deelgenoot maken van mijn ietwat vreemde voorkeur voor begraafplaatsen en begrafenissen. Op de een of andere manier word ik altijd heel rustig van begraafplaatsen. Het wandelen tussen de zerken, je verwonderen over wat er op sommige stenen staat, de rust, de natuur, het werkt heel louterend voor mij.

Net als begrafenissen. Hoe verdrietig en triest ze ook zijn, op de een of andere manier haal ik er altijd iets uit. Misschien is het toelaten van verdriet wel wat het is, dat het verdriet dat je in je meedraagt dan even naar buiten mag komen, zich mag manifesteren. Zonder gêne de tranen laten rollen omdat het niet confronterend is, niet vreemd en omdat zoveel mensen om je heen de tranen ook toelaten.

Na afloop van een begrafenis of crematie voel ik me dan ook altijd (alweer) heel rustig. Misschien is het omdat je dan onbewust weet dat jij nog leeft, dat je het leven moet omarmen. In die zin biedt de dood ook troost.

Omdat dit de laatste column van mij in 2013 is wens ik alle lezers een springlevend en troostrijk 2014 toe.

Wouter van Heiningen