Vandaag schrijf ik een column op verzoek. Iets wat voor mij nieuw is, maar het onderwerp vind ik te belangrijk om niet over te schrijven: Comazuipen

Wat is comazuipen? Dat is het consumeren van veel alcohol in een korte tijd door jongeren tot 18 jaar.

Jongeren krijgen niet in hun hersenen het seintje dat ze aangeschoten of dronken zijn, zoals volwassenen dat krijgen in de vorm van gaan zwalken of met een dubbele tong gaan praten. Daardoor raken jongeren plotsklaps het bewustzijn kwijt. Dit kan bij niet adequaat handelen de dood tot gevolg hebben.

Het is maandagavond. Ik rij met pen en papier op zak naar de kennis die mij gevraagd heeft om een column te schrijven over comazuipen. Met een dubbel gevoel vanwege het zware onderwerp en het nieuwe van het schrijven op verzoek. Nu is het geen hobby meer, nu lijkt het op werk. Echte mensen die mij hun verhaal willen vertellen, bij wie de emoties nog hoog zitten.

Als ik binnen kom bij het gezin, zie ik een vlotte leuke jonge meid, een goed verzorgde moeder in een rolstoel en een vader die zich rustig houdt en ietwat op de achtergrond. Dat is mijn waarneming, mijn eerste indruk.

Ik neem plaats aan de keukentafel en alvorens het gesprek begint, dank ik hen voor hun vertrouwen in mij als columnist Ik vertel hen dat dit voor mij de eerste keer is dat ik op verzoek schrijf en dat ik ietwat zenuwachtig ben. Zo is het ijs een beetje gebroken en kan de jonge meid haar verhaal beginnen: “Het is vrijdagavond. Na wat heen en weer geapp over wat de vrienden gaan doen die avond, komt er iemand op het idee om dan maar te gaan drinken. Bij niemand van de tieners kan dit thuis, dus gebeurt het buiten. Een meerderjarige vriendin wordt gevraagd om de drank te kopen.”

En zo geschiedt het.

Wat zij verder verteld, heeft zij van horen zeggen want rond 22.50u werd haar moeder gebeld met de mededeling dat haar dochter in het ziekenhuis ligt:

ze had zich bewusteloos gedronken.

De vrienden die erbij zijn, merken op dat ze is gevallen en erg koud is. Hierop leggen ze hun jassen op haar en als zij geen hartslag meer voelen, wordt de ernst van de situatie duidelijk en bellen zij het alarmnummer.

Eerst komt de politie, is er sprake van een misdaad? Vlug daarna volgt de ambulance. Ze wordt uiteindelijk stabiel naar het ziekenhuis vervoerd, waar ze aan het infuus wordt gelegd met zout en vocht.

Wanneer haar moeder met een vriendin aankomt in het ziekenhuis, geeft de tiener nog steeds geen teken van leven. Er wordt in haar geknepen en naar haar geroepen en uiteindelijk reageert zij terug door middel van een stuiptrekking.

Heel even bekruipt bij moeder en haar vriendin de angst dat er ook lichamelijk iets met de tiener gebeurd is, daar haar kleding werkelijk aan flarden is gescheurd. Wat blijkt: zo ernstig was de situatie op het moment dat de ambulancebroeders haar leven probeerden te redden. Met succes gelukkig!

De tiener zal thuis het vertrouwen weer terug moeten winnen van haar ouders. Zij moet ondanks deze heftige gebeurtenis op maandag gewoon naar school, hoe brak ze zich ook voelt. Onder ogen komen, zoals haar moeder zegt. Niet verstoppen. Ze zal er doorheen moeten.

Op de vraag wat zij met hun verhaal willen bereiken, werd mij gezegd dat het elk kind gebeuren, ook die van u.

Gelukkig hebben deze ouders hun dochter nog, en heeft hun dochter haar verhaal na kunnen vertellen.

Miranda Blom

Miranda Blom

Miranda Blom | Crisiskaart consulent | Dichter @ elcamiroch.blogspot.nl Columnist maart 2016 - mei 2020 |

10 Reacties

  1. Susan Vijfvinkel
    27 maart 2017 at 11:07

    heel mooi geschreven ik werd gebeld door mn vriendin die het even uithuilde ik zei meis ik kom er gelijk aan ik zal je ik zal je in contact brengen met deze lieve dame en die mooie collums schrijft ben bij haar even geweest en ja zoals ik dit ook lees de kippenvel loopt van kruintje van mn haar tot diep in mn tenen ik vindt het zeker belangrijk dat dit goed onder de aandacht gebracht wordt inderdaad het loopt namelijk niet altijd goed af
    Ben trots op je dat je dit hebt willen doen meis XX

  2. Martha Einhaus
    22 maart 2017 at 19:01

    Mooi geschreven en mooi dat de familie dit meer onder de aandacht wil brengen,het gebeurt te vaak en helaas loopt het niet altijd goed af.

  3. bea scheurwater
    22 maart 2017 at 12:24

    zeer nuttige column ik hoop dat velen hem lezen! Dit zijn dus de nadelen van het digitale tijdperk, vroeger moest je aanbellen of opbellen….meer zicht op

    • 22 maart 2017 at 16:42

      #HOEDAN
      Wie moet dan het werk van seniorenwelzijn gaan organiseren?
      Wie gaat dat financieren?
      Wil je dan hier de zeer bekritiseerde marktwerking?
      Hoe gaat men dan de vrijwilligers werven?

    • 22 maart 2017 at 16:43

      Waar zie jij het verband met digitaal? Jeugd die elkaar opzoekt is van alle tijden.

  4. Willem
    22 maart 2017 at 09:11

    Mooi geschreven

  5. tamara
    22 maart 2017 at 09:08

    super geschreven!! het zal inderdaad je kind maar wezen verschrikkelijk. ik ben wel van mening dat kinderen steeds meer gaan uittesten omdat niets meer mag, en als iets niet mag is dat juist leuk.

  6. Aad Rieken
    22 maart 2017 at 09:06

    ”Com-a(an niet) zuipen.,
    D(R)ANK-JE DO(V)EN!”

  7. ton
    22 maart 2017 at 08:39

    Goed geschreven, er gaat een boodschap van uit die voor elke ouder/verzorger met puber/tiener kinderen van toepassing is. Meestal loopt het gelukkig goed af maar soms…fataal.

  8. Deborah
    22 maart 2017 at 08:21

    Kippenvel over mijn hele lijf. Het zal je toch gebeuren. Ik moet er niet aan denken. Dapper om je verhaal zo te doen, en wat goed geschreven van jou …