Column: Dromen

De redactie ziet me alweer aankomen hoor: deze dame is weer gevraagd een column te schrijven. Nou ja eigenlijk werd er gevraagd of ik er eentje op de plank had liggen. Volgens mij heeft mijn laptop geen plank, maar aangezien ik vind dat ik redelijk voorbij mijn uiterste verkoopdatum ben, bedenk ik maar een plank ergens in dat ding.

Dus Jelle en Joop: hier ben ik weer, want ja Corinne is druk, heel druk. Ze is haar droom aan het waarmaken. En dat is zo “vet cool”. Het is zo leuk om aan de zijlijn te staan van een “droom”. Het afgelopen jaar heb ik dat een aantal keren al mee mogen maken.

Corinne en haar sprookjeskookboek, ik kan niet wachten om te zien wat ze ervan gemaakt heeft samen met de illustratrice. Het boek vol levensverhalen voor het Leger des Heils heeft ze al klaar en gepresenteerd.

Er komt heel wat kijken bij zo’n boek. Het schrijven is een ding, maar het publiceren is ook een enorm werk. Ik ben ontzettend trots op haar en dat mag best eens gezegd worden.

Bij de vorige gelegenheid vertelde ik over Bobby en zijn Hoftram, dat was zijn droom en deze maand las ik op facebook – ja ook ik ben lid – dat hij zijn 300ste rit door Den Haag en Scheveningen gemaakt had. Een hele prestatie voor dit unieke concept. Ik heb genoten tijdens de rit die wij maakten, het zalige diner, de perfecte service en sfeer, we mochten even deel uitmaken van die droom.

En toen…

In januari dit jaar ben ik begonnen met schilderles. Mijn schilder lerares Yvonne had net een eigen atelier opgezet. Háár droom en die werd in korte tijd zo’n succes dat zij eigenlijk alleen nog maar daarmee bezig wilde zijn en zij gaf daarom haar baan op. Een hele grote stap en heel moedig.

Het is zo’n voorrecht om mee te mogen genieten ook al is het de droom van iemand anders.

Maar ondertussen is het niet meer alleen bij genieten gebleven. Zoals het zelf schrijven – nu weer eventjes iets schrijven voor u – altijd al een droom is geweest, maar niet weten hoe ik het aan zou moeten pakken. En ook het kleine olieverfschilderijtje wat ik vorige week gemaakt heb, waar ik zoveel complimenten voor gekregen heb, dat ik eindelijk het gevoel heb “ja ik kan het”.

Zo zie je maar weer, je bent nooit te oud om te dromen en om te proberen ze waar te maken. En lukt het niet? Nou dan maar weer een ritje Hoftram of koken uit het sprookjeskookboek van Corinne of … er zijn vast nog wel mensen met dromen te vinden. En ik gun ze allemaal het succes, want ze hebben er hard voor gewerkt.