Column: Een café zonder bier

Als ik met mijn zus de printshop binnenloop, komt de chemische geur ons tegemoet. Ik heb wat flyertjes nodig voor de Memory Fair waar ik zo naar toe ga. Ik geef mijn usb-stick aan de printmeneer, die me vertelt dat ik een half uur moet wachten omdat de printmachine met een andere opdracht bezig is. Mijn verbazing hou ik voor me. Hebben ze maar één printer dan? We mogen wel in de winkel wachten maar dan duurt een half uur lang zo weet de printmeneer me te vertellen. Op naar het café dan maar. Het is tenslotte al elf uur.

Over cafés gesproken. Het is een trend die jaren geleden begon en blijkbaar nog steeds doorgaat: het woord café achter een ander woord plakken en zo mensen er naartoe lokken. Hoe dat ontstaan is weet ik niet, misschien waren de eerste bijeenkomsten in een bruine kroeg aan de biljarttafel. U kent ze vast wel die cafés waar je meestal niet eens een biertje of wijntje kunt bestellen.

Een Alzheimercafé, een Repaircafé, een Mamacafé, een Sciencecafé, een Mantelzorgcafé, een Breicafé, een Kerkcafé, een Parkinsoncafé, een Autismecafé, een startertscafé, een rouwcafé.

De lijst gaat maar door. Ik verzin ze niet, ze bestaan echt. Vaak zijn het informatiebijeenkomsten en lotgenotencontacten. Iemand heeft ooit bedacht dat het leuk is om dat een café te noemen. Ik hoor de mama al tegen de papa zeggen. “Schat, ik ga even naar het café. Zorg jij dat de kinderen in bed liggen?” Het kan toch voor vreemde verwarringen zorgen. Mijn stekels gaan altijd een beetje overeind staan van de toevoeging ‘café’.

Datzelfde geldt voor de ‘challenges’ waarmee ik overspoeld word. Overal is een challenge voor en vaak meld ik me aan. Ik hou van uitdagingen. Meestal haak ik na een paar keer af en spreek mezelf toe dat het nu echt de laatste keer is. Ik ben een doorzetter hoor, maar dan bij dingen waar ik een passie voor heb.

De koffie in het grand café – we houden het netjes – is heerlijk.

Het is gezellig maar na een half uur gaan we weer naar het printcafé. Eh, de printshop natuurlijk. Het stapeltje flyers ligt klaar en ik vermoed dat de printmeneer even gekeken heeft want hij wenst me een goede middag en knikt schuin met zijn hoofd naar de flyers. In de auto op weg naar de Memory Fair, een beurs voor nabestaanden, krijg ik een idee. Een caféchallenge! De uitdaging is om in een gewoon café, met tap en een stamtafel, alternatieven te bedenken voor al de ‘cafés’.