Column: Een echte diva

Column nr 39

Mijn lieve dochter is in juni negen geworden. Uiteraard hoort daar een kinderfeestje bij. Lang van te voren is dat al het gesprek van de dag. Wil je zwemmen, nee. Wil je naar de film, nee. En zo gaat het zo’n beetje met alles. Melissa wil je naar een muziekstudio om een cd op te nemen? JAAAAAA!!!! Dat was duidelijk. Ik had dit op internet voorbij zien komen. Wat een geluk voor mij, alles moest per mail geregeld en geboekt worden. Tot aan stap drie ben ik positief. Dan zakt de moed mij in de schoenen. Volgend jaar juli is de eerste beschikbare datum. Melissa zullen we toch iets anders gaan doen, want dit word het niet denk ik. NEEEEE!!!!! Wederom een duidelijk antwoord. Goed, dan is het aan mij om te kijken of dit anders kan. Dit gaat niet op de makkelijkste manier maar dan toch komt er een datum in dit jaar beschikbaar. 9 september j.l.

En dan begint het…

Mama wat zal ik aan doen, mama mag ik een beetje make up op , mama mag ik mijn haren los en wil je krullen maken.

Weken van te voren trekt ze al alles uit de kast om te passen. Uiteraard is er niks goed genoeg. Proef make up’s, wat mag wel en wat is te fel. Gelukkig vertrouwt ze erop dat ik dat haar wel in model krijg dus dat hoeft niet getest te worden. Maar helaas … niet één jurk is goed genoeg . En dan opeens krijgt ze de avond ervoor het aanbod om een nieuwe jurk te kopen. Samen met haar oom vertrekt ze naar haar favoriete kledingwinkel. Glunderend komt ze terug. Mama van jou had ik hem nooit gekregen maar nu heb ik hem lekker! Wat was ze trots op haar RODE jurk. Zoals verwacht begint dan nu ook de strijd voor rode lippenstift. Ik geef me maar gewonnen. Het is tenslotte haar party.

Net voor de vriendinnen arriveren is ze klaar. En hoe! Ik moet een paar keer slikken. Mijn kleine lieve baby meisje … nu mijn mooie diva. Mam zullen we even een selfie maken want ik wil ook met jou op de foto. Natuurlijk.

Het feest kan beginnen. Zes heerlijke stuiterballen stuiteren door de studio. Stuk voor stuk zenuwachtig omdat er ook een stukje solo gezongen moet worden. Maar het resultaat … GEWELDIG! Één vriendinnetje blijkt het een beetje zielig voor mij te vinden omdat ik het niet hoor. Wat een sweety dat ze daar aan denkt. Maar ze hoeft zich geen zorgen te maken. Al die blije gezichtjes, daar word ik ook blij van. En dan snel naar huis, waar de cadeautjes klaar liggen en de gourmet klaar staat.

Wanneer eenmaal de rust teruggekeerd is in huis, plof ik op de bank met mijn tab om de foto’s te bekijken. Nogmaals verbaas ik me over mijn meisje. Wat een mooie dame. Dan komt de selfie voorbij. Weer verbaas ik me … over mijn oude hoofd! Dochterlief helemaal opgetut en moeder weer met haar eeuwige “ het is zo lekker makkelijk” staart en een mascara roller die toevallig snel overgevlogen is.

Ik vraag ook maar een rode jurk voor mijn verjaardag denk ik…..