Column: Een gouden zetel voor …

Hoe kom je aan een konijn, een duif of een hond? Als het aan mijn vrouw ligt is dat zo geregeld. Ik zal niet zeggen dat wij de Ark van Noach zijn, maar toch.

Haar allereerste vakantiejob als puber was ooit bij een dierenwinkel. Ze kwam er snel van terug want daar werden alle dieren ernstig verwaarloosd en als puber kun je niet op tegen een bullebak van een winkelier. Twee dagen later kapte ze ermee. Het heeft haar liefde voor dieren en het opkomen voor een waardige leven wel nog veel sterker gemaakt. En ik mag daarvan deelgenoot zijn.

Nu houd ik ook meer van dieren dan van mensen dus wat dat betreft passen we sowieso goed bij elkaar. Het heeft wel tot gevolg dat zolang wij samen zijn er een aardig stoet van huisdieren tot ons huishouden heeft behoord parkieten, goudvissen, guppies, katten, hamster, gerbils, konijnen en honden, inclusief een vijver vol diverse vissen, logeerhonden en een parttime hond van het gezin van onze dochter. Onze hondjes verkregen we meestal via asiels.

Hoe zit dat dan met die drie? Vrouwlief is al vijftien jaar chronisch ziek (zie deze column), maar dat ontneemt haar niet de dierenliefde.

Konijn Vlak voor kerst 2012 ging vrouwlief onze hondjes uitlaten ter hoogte van het Leyeland en daar liep een jong tam konijn los. Honden en konijnen. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar ze ving hem en reed met drie honden op de achterbank en een konijntje onder een handdoek op haar schoot naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek maar die wilde er niets mee. Dus belandde Flap – zo vlak voor kerst konden we niet om die naam heen – bij ons in huis. ’s Winters in huis en zomers in een buitenhok in de tuin.

Duif Afgelopen zomer zag vrouwlief bij ons in de voortuin ’s avonds een duif wanhopig naar voedsel te zoeken. Zo te zien een jonge doffer. Hij liet zich makkelijk pakken door mij en ik zag dat hij geringd was, wat deed vermoeden dat het een wedstrijdvlieger ging. We stopten hem in voornoemd winterhok en zetten hem naast de buitenren bij Flap. Een beetje gezelschap kon geen kwaad. Ik zocht via internet in de duivenmelkers database via het ringnummer naar de eigenaar. Ik kreeg contact via email en hij bleek in Aalsmeer te wonen. Dat is ongeveer 20 km van mijn kantoor dus liet ik de volgende dag de duif los die met een sierlijke boog weer terugvloog naar Maassluis. Ik heb hem twee dagen later nogmaals los gelaten en hij vloog weer naar ons. Toen maar een afspraak gemaakt met een kennis van de eigenaar in Rijnsburg. Twee kilometer van mijn kantoor heb ik duif afgegeven en daarna hebben we hem nooit meer gezien.

Hond Afgelopen woensdagavond zat ik in mijn thuiskantoor rond half tien te werken aan een artikel over de uitslag van de verkiezingen toen vrouwlief de trap opkwam en sprak: “ik ga je iets geks vertellen. Ik heb zojuist via Facebook aangeboden om een hond op te halen en weg te brengen naar een opvangadres. De coördinator van de actie zit in Friesland. Het ophaaladres is in Den Haag en hij moet naar Oostvoorne’.

Dag verkiezingen.

Voor ik het wist, zaten wij in de auto, doorkruisten het Westland en belanden midden in Den Haag. Tom Tom is echt handig dan. De jonge baas van de hond zou de volgende dag uit huis worden gezet. Met tranen in de ogen nam hij afscheid van zijn – grote – hond. Wij koersten met hem op de achterbank over ’s heren brede, nieuwe geasfalteerde, feeëriek verlichte wegen naar Oostvoorne, alwaar een alleenstaande moeder de hond liefdevol in huis opnam. Toen wij rond middernacht thuiskwamen in Maassluis, schoten mij de woorden van haar te binnen: “Jullie krijgen een gouden zetel in de hemel”.

Een mooi compliment dat ik op waarde weet te schatten: mijn vrouw zal op die zetel mogen plaatsnemen.

Ik ken mijn plaats.