Column: Een grote stap

Wie in mijn omgeving mooie hoge hakken ziet, denkt al snel aan mij, weet ik. Waarom? Ik loop al sinds mijn veertiende jaar op hakken en de laatste jaren zijn ze alleen maar hoger geworden. Ik heb er echt een zwak voor, en iedereen kan mij herkennen aan mijn schoenen.

Maar sinds een maand loop ik op slippers, sandalen en ik heb onlangs zelfs een paar wandelschoenen aangeschaft. En ik moet bekennen dat ik even dacht: “Ben ik dit?”

Geen winter is er sinds mijn tienerjaren voorbij gegaan zonder een of twee paar hoge laarzen, geen zomer zonder pumps of hooggehakte sandalen. Ondanks mijn chronische rugpijn kon ik mij niet indenken dat ik ooit op lage schoenen zou lopen. Ook tijdens een wandeling door het bos, op vakantie in een ver land, en zelfs tijdens mijn zwangerschap liep ik op hakken van 10 tot 12,5 centimeter.

Dat ben ik: the girl on high heels. Waarom? In de eerste plaats omdat ik ze prachtig vind. Maar ook omdat ze me een gevoel van vrouwelijkheid geven, van schoonheid en soms ook – onder een broekpak of kokerrok – een gevoel van power. Heerlijk toch!

Toch kocht ik twee jaar geleden in de herfst voor het eerst een paar kaplaarzen voor als ik het bos in ging. Onder het mom van “anders worden mijn schoenen zo snel vies, en als ik wat meer gespaard heb koop ik heus wel kaplaarzen met een hak” (ja, die bestaan!).

Die kaplaarzen met hak kwamen er echter niet en die zomer erna liep ik weken achter elkaar op slippers. Eerst met een klein hakje, maar later gewoon, plat. En wat liep dat lekker! Ik had veel minder last van mijn rug, was niet meer zo vermoeid aan het einde van de dag en ik had veel meer bewegingsruimte om te doen wat ik wilde.

Toch gingen de hakken weer aan zodra het lange broeken-weer weer was begonnen. En ook dat vond ik fijn, maar ik merkte dat mijn rugklachten erger werden doordat ik niet meer gewend was aan mijn hakken. Maar no way dat ik lage schoenen ging kopen. Slippers OK, maar écht lage schoenen, dat nooit!

Ik heb overigens nog steeds geen schoenen zonder hak, maar wel een aantal paar met een iets lagere hak dan die 12,5 centimeter. En begin deze zomer kocht ik zowaar een paar wandelschoenen. Daar heb ik heel lang over getwijfeld, ik was echt bang dat ik niet meer mezelf zou zijn.

Wie ben ik, zonder mijn hakken? Het antwoord weet ik nu: ik ben veel meer mezelf dan ik ooit was. Niet omdat ik nu ook lage schoenen draag, maar omdat ik nu eindelijk van het idee ben afgestapt dat ik hoge hakken nodig heb om me goed te voelen.

Tja, kleine meisjes worden groot… zelfs zonder hak!