Een paar weken geleden ontving ik op vrijdag een mail met de vraag of ik een kleine columniste kon zoeken die in het kader van de kinderboekenweek mijn column voor een keer over kon nemen. Mijn eerste reactie was zeer positief, wist zeker dat ik niet ver hoefde te zoeken en ik mijn eigen meisje wel zo gek zou krijgen. Ze is maar wat trots dat mama dit doet dus ging er van uit dat zij dat ook wel wilde. Helaas moesten wij afzeggen.

Die avond ga ik langs bij … tja, ik hoe zal ik haar noemen? Op papier is ze de vrouw van mijn achterneef. Klinkt ver weg hè?! Gevoelsmatig is zij meer een tweede moeder. Vroeger heette ze tante Joke, de laatste jaren werd het Jo. Enfin, ik ga die avond bij Jo langs. Zeven maanden geleden kreeg zij de mededeling dat ze longkanker heeft. Ik heb dat bericht al wel eens in deze column beschreven als nieuws wat ik in een retourenvelop wilde stoppen. Deze vrijdagavond ging het slecht. De Furieade is begonnen, maar ik laat man en kids alleen. Ik wil naar Jo. Je weet dat het op kort termijn gaat gebeuren en toch was de schok mega toen ik op zaterdagochtend dat ene rot telefoontje kreeg …

Op dat moment behoort er opeens zoveel tot het verleden.

Nooit meer mijn dagelijkse appje wat standaard met ‘Hi Jo’ begon, nooit meer jouw spontane gourmet acties, nooit meer zal je me “meissie” noemen … Ik bevind me in de gelukkige situatie dat ik van het moment van sterven tot aan het cremeren bij jou mag zijn. Alles mag ik nog één keer voor jou doen. Zo mag ik ook nog één keer een gedicht voor jou schrijven en spreken op de uitvaart.

Rust zacht lieve Jo.


 

Lieve Jo,

Mijn papier nat van de tranen nog voordat er wat geschreven staat,
Het is nog steeds niet te bevatten dat jij ons nu verlaat.

22 februari, de dag van de bittere waarheid staat in mijn geheugen gegrift,
Jij moest vanaf dat moment, ieder nieuwe dag, zien, als een gift.

Bestralingen, chemotherapie, alles heb jij zonder klagen doorstaan,
En tot op de laatste dag, moest alles van jou, zijn normale gangetje blijven gaan.

En als een gift, zo zie ik alle gedeelde momenten met jou,
Gelukkig zijn dat er heel erg veel, jij was voor mij een heel belangrijke vrouw.

Lief, zorgzaam, behulpzaam, jij stond altijd voor ons klaar,
Menigmaal heb ik van mijn kinderen gehoord: was tante Jojo, onze oma maar.

Want ook voor mijn kindjes trad jij op als een belangrijk persoon,
Jij hoefde niet eens iets bijzonders te doen, je was er gewoon.

Zo ook was jij er te allen tijde voor jouw lieve man en deed jij alles voor hem,
Van eten maken, kleding klaar leggen, pilletjes pakken tot het smeren van zijn bolletje met zonnebrandcrème.

En jouw bijzondere vriendschap met mijn vader, zo uniek, zo close,
Lieve Jo, tante jojo, wat moet ik verder nog zeggen, je was grandioos!

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

7 Reacties

  1. Gerard Wegdam
    24 oktober 2016 at 16:09

    Niets dan de waarheid verwoord in een gedicht we zullen ze allemaal heel erg missen en al zo gemist hebben. xxx

  2. 24 oktober 2016 at 14:33

    Bedankt voor de lieve reacties 💋

  3. Wim Hoogerwerf
    24 oktober 2016 at 10:00

    Schitterend verwoord Esther!

  4. B. Scheurwater
    21 oktober 2016 at 12:27

    Veel licht, liefde en kracht toegewenst voor nu en de komende tijd

  5. Aad Rieken
    21 oktober 2016 at 09:01

    Hoe Meer Hoe Liever,
    Ik Zal Er Van Genieten.
    Hoe Meer Hoe Liever,
    Het Zal Mij Niet Verdrieten.
    Hoe Meer Hoe Liever,
    Ze Komen Steeds Van Pas,
    Hoe Meer Hoe Liever,
    Want Het Is Eerste Klas!

  6. Aad Rieken
    21 oktober 2016 at 08:33

    ”HOE MEER HOE LIEVER!”

    IK HEB CONCURRENTIE!!!!
    (inrijmofdichtsneleengezicht)

  7. 21 oktober 2016 at 08:27

    Sterkte hoor.