Column: Een nieuwe wereld

Na heel wat jaren in het onderwijs zou ik verwachten dat ik enigszins gewend ben aan de vergadercultuur. Dat was tenminste wat ik dacht toen ik aan mijn “politieke leven” begon. Deze mening heb ik snel bijgesteld: het is wat mij betreft een heel andere wereld.

Laat ik beginnen bij de fractievergaderingen op de maandagavond. De eerste keren dat ik daar aanwezig was. vroeg ik me echt af wat het doel was. Vergaderen om het vergaderen? Het leek erbij te horen… De heren van MB vertelden dat het wel zou veranderen als de coalitie en daarmee het college gevormd waren. Dat was ook zo en gelukkig vergaderen we nu vrij strak en gaat het inhoudelijk ergens over, op de eerste 5 minuten na waarin alle persoonlijke zaken even snel worden besproken.

Toen de coalitie eenmaal was gevormd, en het coalitieprogramma bekend was, begonnen de commissie- en raadsvergaderingen . Bij mijn eerste commissievergadering was ik woordvoerder over de cultuurnota.

Best spannend. Cultuur had ik in mijn portefeuille vanwege mijn persoonlijke interesse op dit gebied maar nu vertegenwoordig ik niet mijn persoonlijke mening maar die van MB en daarmee onze kiezers. Natuurlijk heb ik niet lukraak een partij gekozen om me bij aan te sluiten, dus deze twee meningen lagen vrijwel op 1 lijn. In het weekend dat hieraan voorafging had ik thuis mijn eerste termijn voorbereid.

De voorzitter opent de vergadering en elke partij krijgt de mogelijkheid zijn bijdrage in de eerste termijn te doen. Daarna is het woord aan de wethouder om de vragen te beantwoorden. Vervolgens is er de tweede termijn waarin de fracties kunnen reageren op de antwoorden van de wethouder of hem attent maken dat hij wat vragen is “vergeten”. Ik vond het zeer opvallend – en eigenlijk ook een beetje vreemd, dat blijkbaar heel veel partijen ook hun tweede termijn al hadden voorbereid. Je weet nog niet wat er uit de eerste termijn komt en wat de antwoorden van de wethouder zijn en dan een uitgetypte en voorgelezen 2e termijnreactie…

Zo was het wat mij betreft af en toe een herhaling van zetten. Blijf vooral bij je verhaal dat je van te voren had bedacht. Vragen om het vragen stellen, vraag ik mij  dan af als politieke nieuwkomer?

Aansluitend de raadsvergadering. Dit was voor mij als docent toch een lastige situatie. Als steunraadslid zit ik op de publieke tribune. Tijdens mijn werk als docentencoach zit ik achterin de klas, voor mij een vergelijkbare situatie. Alleen heb ik nu een andere rol. De agenda wordt netjes afgewerkt. Onze voorzitter, de burgemeester, vergadert strak. Alles blijft keurig binnen de van te voren opgegeven tijdslimiet. Tegelijkertijd lijkt het vanaf de publieke tribune een stuk minder georganiseerd. Er staan raadsleden en wethouders op die even aan de wandel gaan of iemand een vraag gaan stellen. Telefoons maken geluidjes die duiden op nieuwe berichten. De raadsleden hebben onderling discussie of overleg binnen de fractie. Kun je dan nog luisteren naar de inbreng van een ander?

Als docent gaan mijn handen jeuken en ik zou hier het liefst iets van zeggen. Beroepsmatig doen we dat in de evaluatie na de les, maar om nu de vergadering te gaan evalueren? En met wie dan?

Op dit moment is het zomerreces en als ik zo de eerste maanden van mijn politieke leven eens aan mij voorbij laat gaan, ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Er passeren veel belangrijke onderwerpen waar ik me normaal thuis op de bank over zou beklagen, nu kun ik ermee aan de slag. De sfeer in het politieke Maassluis is over het algemeen goed en ik merk dat zelfs het vergaderen went.

Mijn jeukende handjes worden heel langzaam minder. Al vraag ik me nu wel af of dat een goede ontwikkeling is…