Column: Een onbetaalbaar ontbijt

“Dan zie ik je om 9 uur bij de Hema en dan gaan we daar ontbijten” zegt mijn medecolumniste. We vinden het leuk om af en toe even bij te praten. Ontbijten bij de Hema voor een euro. Het is een drempel die ik over moet.

Ik heb er nooit echt bij stil gestaan of zelfs maar over nagedacht. IKEA biedt ook zo’n ontbijtknaller aan. Ik ben ’s ochtends vroeg niet op mijn best en mijn lichaam is een stuk later wakker dan mijn hoofd. Tegelijk met het openen van mijn ogen, begint mijn stem en praat ik. Mijn vaak pijnlijke lichaam heeft even langer tijd nodig.

Toch spring ik vroeg op de fiets en ga naar mijn afspraak. Het is altijd fijn om mijn medecolumniste weer te zien en we komen tegelijk aan. Al pratend lopen we de Hema in en daar gaat een nieuwe wereld voor me open. We zijn niet de enigen, dat is gelijk duidelijk.

Even voel ik me zo iemand die voor het openen van een winkel al voor de deur staat. Zo’n graaier in een bak met afgeprijsde T-shirts. Of iemand die naar een beurs gaat en met een tas vol onzinnige spullen thuis komt, omdat ze gratis waren.

Het ontbijt is rijkelijk en goed, en dat voor een euro. Hoe doen ze dat? We vinden een plek en hebben een fijn gesprek. Over onze levens, over het schrijven, over mijn boek, over haar gedichten. Ik kijk wat rond en zie dat de ontbijters van allerlei pluimage zijn. Het is er gezellig en druk. “We kunnen dit wel vaker doen” zegt mijn medecolumniste en ik knik. We nemen nog een kopje koffie en dat kopje is duurder dan het ontbijt. Ik glimlach erom.

Geïnspireerd door het gesprek en vol nieuwe plannen gaan we weer naar huis. Van mijn medecolumniste krijg ik nog een klein gedichtenboekje. Ik ben er blij mee. Leuk zo’n ontbijtafspraak, maar dat komt vooral door het gezelschap en het gesprek. Een euro-ontbijt is leuk, een ‘in levende lijve’ ontmoeting is onbetaalbaar.